Архіў нумароў:

Юрась Шамецька

_____________________ Атаўскага неба палёт. Вершы	* * * Пасталелі дахі вышыні... Я вярнуўся, каб цябе пабачыць, горад мой, які, на жаль, я страціў ў пошуках праўдзівай цішыні. Зноў душа без права на змаганне мітусіцца, моўчкі спадзяецца, адчувае новае вяртанне і шчаслівай нават падаецца. Я стаю, – усё мне цешыць зрок на праспекце у пачатку лета. Трэба перайсці на іншы бок, каб купіць апошнюю газету. Не скажу, што зараз я адзін, – мой няўдзячны лёс ідзе павольна. Каб адчуць насычанасць хвілін, проста так стаю, стаю спакойна. Дзе зноў буду? Паглядзім пазней, – верыць не жадаю ў спадзяванні... Час ідзе – мне робіцца прасцей цёмных вокнаў адчуваць дыханне. * * * Час вяртання яшчэ не прыйшоў, я шукаю ад дня нараджэння сэнс свайго на зямлі прызначэння, і яго яшчэ я не знайшоў. Ці знайду, – вельмі цяжка прадбачыць, замірае на сэрцы спакоем адчуванне: не стаў я героем і свабоды прысутнасць не бачыў. Прыгажосцю тваёй любавацца, горад мой, я вярнуўся назад, – буду ўдзячныя словы казаць дрэвам сталым, што просяць застацца. * * * Ну вось і ўсё: закончыўся палёт, – мой час прайшоў, Атава пахне домам. На гэтым не спыняецца жыццё, а я – ужо ляцець назад гатовы. Дом – гэта тое, што заўжды чакае раскіданых па вуліцах жыцця... Усё часцей, як жыць, – не выбіраем у адчуванні свята хараства. Ляцім туды, дзе цёпла нам і ўтульна, дзе сэрца марыць быць заўжды ў спакоі, каб ведаць, што і сёння нас ратуе цяпло вяртання прыляцець дадому. Калі ж іх два – за гэта дзякуй Богу. Зноў мару пра далёкую дарогу... Шукаючы квадрат З цыкла “Надпіс на здымку” Была пара... Я адбіраў па слову, каб запісаць у свой пацерты сшытак... Мне ўсё жыццё здавалася умовай, каб не рабіць у ім зашмат памылак. Я чуў адно: каб быць суцэльным, мне трэба знаць, як напісаць квадрат, круг упісаць ў яго прамыя сцены, як, гэта ўмеючы, рабіў мой брат. Пайшоў у Луўр – адвечнасці парад, каб паглядзець Малевіча квадрат. Хадзіў і бачыў фараонаў твары, Хрыстос распяты, грэчаскія дамы былі са мной. Я бачыў іх бліжэй. Танчоны торс даўнішняга мастацтва быў не па мне між сённяшніх падзей... Але ўсё змянілася раптоўна, – я ўзбагацеў, нібы сівы магнат: ў вялікай зале я знайшоў Джаконду, шукаючы квадрат. * * * Будзь са мной, калі выпадзе час, – сёння горад збірае на джаз... Гэтым вечарам усё напачатку: круглы месяц, нібы залатая пячатка, патаемныя гукі жывога мастацтва нас наблізяць напеўна да Вялікага Княства. Ты са мной. Ноч раскрые канверт, – там білет на вячэрні канцэрт... Ўсё змяшалася неяк адразу: гул машын, святлафоры на Оттаwа road, музыканты без фракаў, атаўскага неба палёт, пачуццё неабсяжнасці часу. * * * Вецер. Атава. Хочацца верыць, што неабсяжнасць цяжка памераць. Час безумоўнасці з’явіцца ўранку, зноў падтрымае птушка на ганку, што не ляціць, бо нешта чакае... У спадзяванні неба світае і пры жаданні зноў выклікае радасць пявучасці роднага краю... Мне не патрэбна ехаць у Мінск – сёння у Мінску сябе адчуваю. Манрэаль Не ходзяць цягнікі – хайвэі, тут Манрэаль – амаль што Вільня. Каб зноў адчуць, як вецер вее, я выключаю свой мабільны. Гатэлі, паркі, гандляры, забыты порт на тым жа месцы, французы... Неба ад зямлі вышэй ў Мак-Гілаўскім прадмесці. Хаджу не так, як па сцяжы, і брук на слых кладзецца лёгка. Касцёлы, шопы, калажы і цені хуткія аблокаў... Пабудзіць раніцай анёл: “Вярнуцца ты яшчэ павінен...” І еду, еду цягніком, бо Манрэаль – другая Вільня. * * * У дзедавай хаце вяртаецца мова, – тут час зноў знаходзіць таемныя словы, хоць карткі старыя зжаўцелі, вядома. Сюды б я заўсёды вяртацца хацеў і еду у дзедаву хату – дадому, – адкуль бы ні ехаў або не ляцеў. Пытацца не варта, на мове якой я вас зразумею на ростанях часу. О продкі, мы разам адчуем спакой, калі я нябёсы бяздонныя ўбачу – сустрэньце пяшчотай і мудрасцю вашай – вы бачылі болей за часам вякоў. Падлога памыта і паліцца печ... Усё, бы ў маленстве, мне хочацца мець. Са здымкаў спакойныя твары глядзяць... Гадзіннік стаіць, бо ніхто не заводзіць, а час патаемна і цвёрда падводзіць да думкі: тут нашыя продкі не спяць. * * * Прыйшла вясна. Чарнее снег на полі, сыходзіць лёд з закованай ракі. Зноў хутка зелень вырвецца на волю, і птушкі прыляцяць на саракі. Настрой святочны. Сонца свеціць ясна. І цеплыня да сэрца ўсё мілей. Жыццё, ў жаданні поўнае падзей, На хвалях вечара, стварае неабсяжнасць вясны... * * * Усё часцей хачу пабыць адзін, паліць агонь на апусцелым полі, дзе вецер лёгкі думкі мне прагоніць, не злічыць лёс бязлітасных гадзін. Усё часцей мне хочацца спазнаць сэнс існавання у святле бязмежным, закон сакральны неба разгадаць, каб зразумець, каму мы ўсе належым. Усё часцей хачу я аднаўлення – больш у сабе, – хай будучыня скажа. Не будзе нас, а вынікі стварэння сам лёс пакіне для нашчадкаў нашых. Палю агонь на апусцелым полі, ламаю сучча і ў агонь кідаю, а цеплыня ахвярна нагадае, што час ідзе, ідзе пакуль паволі...