Архіў нумароў:

Алехна Шых

_____________________ Дзьве малітвы. Вершы	1 Я хадзiў па горадзе, толькi саду не нагадваў горад мне. I, ня рады, са сваёй пакутаю i любоўю я хадзiў па горадзе.... Дзе? Ня помню 2 Расьцiснуўшы, не расьцiўшы, мураша на сваiм стале, я паклаў яму заместа камню магiльнага крышачку белага хлеба – няхай будзе сьветлая памяць, пакуль хто анучаю не зьмяце 3 Пасьля чароўнае самоты у гэтым сьвеце толькi ноты кладуцца на спакой душы. А потым.... Цiхi пошап кропляў, i лёгкi лёт лiстоты крохкай, i сьнегу дзiўны рэнесанс – то вальс 4 А чаму ж ты, мая зорачка, ня сьпiш? Мы жывем у цёплай хаце бабулi маёй, у якой ва ўласны двор ёсьць чатыры вакны, два – на вулiцу, ды адное – ў гарод, i ва ўсе з iх сьвецiць поўня. Мо’ тое сьвятло замiнае табе? Дабранач 5 Iгнаць каня па лiнiях рукi прыгожае i лёгкай бы травiнка што звонам у асьнежаных палёх пабудзiць прысак ранiцы сьляпое i прапануе ветру-званару у прысаку знайсьцi агеньчык з ночы каб ад яго заранку запалiць 6 Лiсьце складае на мокрым асфальце даўнюю казку забытага шчасьця, дзiўную казку мiнулага лета. Цёплых сумётаў срэбныя нетры. Цiха зьнiкае пад коламi аўта мiлая казка, казка пра заўтра 7 Ты – сон, сатканы з ценяў ночы. Па дахах вымытых дажджом дамоў з зялёных зьнiчак восень складае пацеры замоў. I даўнiх, дзiкiх гукаў зданi шукаюць выйсьце да сьвятла, якому iмем ты была. То – сон пра першае каханьне 20 ліпеня 1996 г. 8 Не кранутаму аксамiтам i налiтаму цеплынёй целу беламу дзьве малiтвы ахвярую дзiўнай парой, калi ў мяккiм празрыстым сьвеце мне нiкога няма блiжэй. Дзьве малiтвы – пальцаў i вуснаў, а iнакшае ўсё – распуста 7 траўня 1997 г. 9 Увечары цi апаўночы па мокрым асфальце зiхоткiя коцяцца промнi, кладуцца на пальцы каштоўным каменьнем – смарагдам, дыямантам чыстым, – i сьвецяцца доўга i нема, пакуль мiтусьню Бэтлеему i цёмныя нетры Гарлему ахутвае цiша 16 студзеня 1998 г.