Архіў нумароў:

Ігар Сідарук

_____________________ Салодкіх вуснаў сьпелае віно. Вершы	* * * Я ад’язджаю… Не, не ад’язджаю. Я сам ня ведаю, куды я еду зноў. Я зноў гуляю. І сум ў вачах хаваю. Не, не хаваю. Сказаць, што “не гуляю” – Мне зноў ня хопіць сіл, ня хопіць слоў. Адзіных слоў… Тых простых слоў, якія Чакаеш ты. А можа, не чакаеш Яшчэ ці ўжо. І кроплі залатыя Заменяць тыя словы не сьвятыя Дажджу нямога. Ты ведаеш… Ты знаеш. Няўжо ня ведаеш?! І да каго я сёньня ад’язджаю – Няўжо не адчуваеш? Няўжо ня чуеш ты? Каханая, няўжо?!. 6 ліпеня, 2007 г. * * * Ужо не сяброўка. Яшчэ не каханка. І наша вячэра – яшчэ не гулянка. Гарачае цела – яшчэ не спакуса. І жарту растаньня – яшчэ не баюся. Яшчэ зазіраем сьмяшліва у вочы, І бездань яшчэ да скону той ночы, Калі разаб’ецца тым пахмурным ранкам Аб сьценку над ложкам крохкая шклянка Казачнай фальшы, што болей – ня схочам. І словы за кавай – сухім абаранкам. Яшчэ не сяброўка. Ужо – не каханка… 9 траўня, 2007 г. * * * Пачакай… Я цябе запрашаю Гэтай восеньню ў казку сваю. І той казкі старонкі гартаю, Залацінка мая дарагая, Разам з ветрам. І з ветрам я п’ю Звонкі сьмех твой. І сыпле бясконца, Як твой сьмех, не сьвяты ліставей. І бясконца, бясконца, бясконца – Твае вочы. І дотыкам – сонца На далонях лістоту-жаронцы Прыкрывае. Зьнікае… Хутчэй Запрашай мяне ў казку. Наш вечар. Наша восень. І нашы лісты. І са мной – твае дзіўныя плечы. І агнём – толькі ты. Толькі ты. 16.10.2007 г. * * * Я цябе без спаднічкі ня бачыў. Бачыў толькі ў джынсіках-шортах. І ня бачыў ніколі, як плачаш… І ня чуў ад цябе: “Ідзі к чорту!” А паслала б – да яго б не пайшоў. Ля каленак тваіх бы застаўся. Цалаваў бы іх – зноў і зноў. І, як хлопчык, бы зноў закахаўся. А таму: джынсы –прэч. К чорту шорты! І спаднічку – к чорту таксама. І пульсуе на шыі аорта. І сьціхаюць анёлы над намі. 16.10.2007 г. * * * Салодкіх вуснаў сьпелае віно. І рук чульлівых сьмех. І прахалода Тых слоў нячутных… Шэптам у вакно Нам зоры сыпле ціхая прырода. І ціха плача… Вечар, пачакай: Ня трэба сёньня. Кроплямі – ня трэба. Дажджынкамі па даху не гуляй І не садзіся там на самы край. Там наша месца. Толькі наша – неба. 17.10.2007 г * * * Хачу сказаць… А што сказаць – Магчыма, нават Богу невядома. Ты хочаш ведаць? Хочаш усё знаць? Ня трэба, мілая. Я проста – твой знаёмы. Як ты – мая… Як гэты дзень. Як той, Той просты дзень, Калі над замкам – сьцішанае сонца. Калі пачатак – жартам ці гульнёй. Калі я проста побач быў з табой, Як ты са мной. Як ты – была са мной… Я быў самім. І ты – сама сабой. Адчайна так. Так патаемна. Так беражліва-блізка… Так – бясконца. 11 ліпеня, 2007 г. * * * А я шукаў цябе… А я блукаў. А я ня ведаў, што на белым сьвеце Ёсьць мілае дзяўчо. Твая рука – Як лёгкі дотык прахалодным летам. Тым дзіўным летам… Вечарам калі Згарэлі дрэвы. І душа – згарэла. Калі нас адрывалі ад зямлі І запрашалі ў неба нашы целы. І мы ўзьляталі. Каб нараньне зноў Схаваць самотна за сьпіною крылы. І каб уведаць сэнс адзіных слоў: “Як добра, мілая, што я цябе знайшоў.” “Знайшоў?” “Знайшоў”. А я знайшла цябе, каханы мой. Мой дарагі. Мой любы. Адзіны мой! “Так, твой. Як ты – мая.” Як я – твая, мой мілы… 19.10.2007 г. * * * Плачу я ў цябе на плячы. Не маўчы, я прашу, не маўчы! Ты адзінае слова скажы. Ты скажы, не маўчы! Зьберажы Усе словы, што я не сказаў. Што ня выдыхнуў, прамаўчаў. Што ня выплакаў… Што ня змог. Хоць скажу яшчэ – бачыць Бог!.. А таму, я прашу, не маўчы! І ня плач у мяне на плячы. 19.10.2007 г. * * * А ведаеш…, будзе сьнег. І яркая сьвечка будзе. Твой звонкі, твой чысты сьмех. І зноў ты сваё не забудзеш “Ну як ты жыў без мяне?” “Як жыў?” – паўтару. І моўчкі – У вочы твае. І кальне Водарам кавы той ноччу, Бы токам ад пальцаў… Сьнег. І росная сьвечка будзе. І з ракаўкай мяккі плед. І ранкам твой шэпт “Прывет!” І вусны, што полымем студзяць… 28.10.2007 г. * * * Зялёным “Орбітам” прапахлі валасы. І восень сьцеражэ апошні смутак; Той грэшны смутак белай паласы, Якою да цябе я зноў і зноў прыкуты. Тым восеньскім дажджом прапахлі валасы, Які мы выпілі з табой у ціхі вечар. У вечар, калі шэптам каласы Чаканых слоў ледзь прыкрывалі плечы. Ледзь прыкрывалі… Толькі раскрываў Твае я плечы. Зноўку асьцярожна Жывот і грудкі моўчкі цалаваў, І цалаваў я моўчкі пальчык кожны. Так, кожны пальчык. “Орбіт” на стале. І за вакном – не маладзік, ня поўня. Я зноў адзін. І зноў мне нестае Тваіх валос. І жуйкі на стале, Кароткага: “Ты сьпіш?”, і дастае Прамень апошні золатам твае Краёчкі вуснаў і вачэй адчайна сонных… 27.10.2007 г.