Архіў нумароў:

Дзяніс Сідарок

_____________________ Бег ад сябе. Вершы	Дыхаць Непахісныя… сьцены і вокны Падаецца, ня з гэтага сьвету, Я – часткова гукі і водар, Я – часткова сонца і вецер. Дастаткова усё зразумела, Што пасуе і што да твару, І хоць часам права як лева, Ўсё астатняе будзе марамі. Даспадобы знаходзіць адрозьненьні У аднолькавых зьявах існасьці, Як жа хочацца ўсім быць рознымі, Беззаганнымі, белымі, чыстымі. Як усьмешка ў адказ нябёсаў, Нібы цукар на вечныя раны, Бо надзеі на зьвілістасьць лёсу Пахаваны недзе старанна. Бы залішняя фікцыя часу, Мы заране, напэўна, сьціхлі, Засталася адная фаза – Жыць, пакуль дазваляюць дыхаць… 26 красавіка 2008 Бег ад сябе Бяжым ад сябе… з усіх ног, Куды пазіраюць вочы, На Захад, Поўдзень, Усход і Поўнач, З апошнім маршрутам метро і першым маршрутам лёсу Ў бясконцасьці рухаў ног, дзе кожны наш новы крок Ёсьць пошук новых сумленьняў, Ёсьць пошук “tabula rasa”, Вартага сэнсу жыцьця, Ёсьць спроба спыненьня часу. Кідаем свае абалонкі, Паношана-чорныя-шэрыя, Каб быць не такімі як звонку, А чыстымі-сьветлымі-белымі, І па-за і па-над істотнасьцю Жадаем падацца лепшымі, Нібы нездарма народжаны Ласкавай цнатлівай вечнасьцю. Бяжым па замкнутым коле, Бяжым ад сябе у самасьць, А нехта яшчэ здольны Бачыць у гэтым радасьць. Глядзець на сябе зьнянацку Ў люстэрка душы зьнямелай, Нібы прачынацца ранкам Між сьценаў выключна белых На ложку з надзей страчаных, Дзе столь і падлога – тоеснасьць, А сонца рукой гарачаю Спыняе тваю дваістасьць. Нас ахапіў сорам, Хаваньнем натуру лечым, Ды толькі доля у нас такая, Што ніяк ад сябе ня зьбегчы… 19-20 траўня 2008 г * * * Вам заўсёды становіцца сьмешна??? Калі вы глядзіце ў люстэрка, І дзе вашая сьветлая зьнешнасьць Ужо й не такая і сьветлая, І дзе вашае роўнае цела Ужо й не такое і роўнае, І дзе вас і мяне з вамі, Мабыць, болей не існуе... Вам калісьці бывае страшна??? Калі часам прыходзяць думкі, Што прастора і нават час наш, Нібы страцілі свой накірунак, Што чакае нас невядомасьць, Што гісторыі нашае руны, Пахавалі пад пылавай коўдрай, І нябыт вельмі прагне нас. Вам калісьці бывае сумна??? Што жывем мы нібы й ня дома, Што няспыннасьць нечага глуму Замяняе нам годнасьць і гонар, Што кудысьці зьнікаюць словы, Што ня бачна сьвятла у цемры, Што ўсё болей трымацца долу Нам гаворыць нашая вернасьць. Вам калісьці бывае цяжка??? Усьвядоміць сваё існаваньне, Скінуць з твару прыкрую маску, Не хацець прызнавацца ў каханьні… Да жыцьця і да гэтага сьвету, Што гуляе з намі у хованкі, Што над полем разносіць нас ветрам І гучыць над лясамі гоманам. Ды ня трэба губляць радасьць!!! Адчуваньня роднае глебы, Той, што нехта лічыць за слабасьць, Нам даслала на шчасьце неба… Хай бывае і сумна, і страшна, І хай будзе крыўдна і сьмешна, Варта жыць на зямлі нашай Са сваёю тутэйшай верай… Люты 2008 Звыкласьць version Да болю усё навокал знаёмае, Аднолькавасьць твараў ды лёсу падобнасьць, Нам кожнаму вызначаны тэрмін захоўваньня, А мы спадзяемся на вечную годнасьць. Хаваньне матываў ужо не займае, Заране падвешаны цэтлік прынадны, І нават ціскат спасылак да раю Зараз ня тое, каб вельмі вабны. Жыцьцё нараджае адзіны канвеер, Чаканьні, як глумнасьць, а мары, як казкі, Завеі, і студзень, і зноў завеі, Па лбах і па душах бясконцы ляскат. Як крыжаванка тваіх летуценьняў Лунае ў паветры надзея-атрута, І ў незвычайнасьці гэткіх падзеяў Крыху адчуваеш сябе шызанутым. Мы ўсе павязаны…аднымі стужкамі Як парадоксы чыстага-сьветлага, І толькі сэрца нас расьцярушвае Такім прыгожым і дзіўным цэтлікам. 3 красавіка 2008 Незавершанасьць Недапісана, незавершана, няскончана, Існаваньне нашае неапраўдана, Ні сэнсоўна, ні існасна не аплачана, Не зьяўляецца ні плёткаю, ні праўдаю. І ня тымі бакамі, ня тымі напрамкамі, Ня з тымі чаканьнямі і ня з тым настроем, З пастаяннымі страхамі выйсьці за рамкі І з бястактным сядзеньнем у вечным спакоі. Мы бадзяем-блукаем бясконцымі лабірынтамі Безнадзейна ў надзеі знайсьці патрэбнае, І пры гэтым патрэбы робячы мітамі, У памылках сваіх зьвінаваціўшы неба. Са зьдзіўленьнем у зрэнках, не паверыўшы існасьці, Выпадкова зьмешваем усьмешкі з плачамі, Ды жыцьцё наша, пэўна, такое сьціслае, З-за таго, што яшчэ незавершана і пакуль неаплачана. 1-6 лістапада 2008 Чаканьні Апошнія грошы патрачу на сьнікерс, Здабуду энергію розуму, моц, І буду чакаць падарункаў ад неба, Мне хопіць і манкі на некалькі порцый. Надзея заўжды памірае апошняй, І часам здаецца збалеламу воку, Што ў сьвеце жывуць адныя надзеі, Трапляючы ў сеціва кожнага кроку. У сьвеце надзей вельмі шмат лабірынтаў, Дрыгва паступова зацягвае голас, І хутка усё ператворыцца ў міты – І бусел, і сонца, і вецер, і колас. А потым напіша гісторыя ў кнігах Пра нашу краіну, пра нашы хістаньні, Пра нашае ліха, пра нашае шчасьце, Пра вечныя нашыя патрабаваньні. Чаканьні... ў душы і у сэрцы чаканьні, Жаданьні у целе, надзеі навокал, Ды толькі прычын і матываў ня бачна, Няўжо ліхтары пазгасалі у вокнах? Няўжо пазгасалі альбо пагасілі І болей ня бачны агульны наш шлях? Ды не! Ёсьць агеньчык апошняй надзеі, А значыцца, лёс, непадобны на жах. Ну што ж, пачакаем... 04.04.2007 * * * Я буду сьмяяцца апошнім, Калі дагарыць сонца, І зацьмянеюць зоркі, Я буду сьмяяцца апошнім, Калі белае стане чорным, Салодкае стане горкім, Я буду сьмяяцца апошнім, Цяжкім ахрыплым голасам З юнацкім пякучым сарказмам, Я буду сьмяяцца апошнім Над нашым чысьцейшым розумам, Над памяркоўнасьцю нашай, Я буду сьмяяцца апошнім Над тымі, хто зараз сьмяецца Над драмаю нашай і слабасьцю, Я буду сьмяяцца апошнім Са мной застанецца надзея, Я буду сьмяяцца з радасьцю, Я буду сьмяяцца апошнім, Чакаючы новых вёснаў, Шукаючы існы шлях, Я буду сьмяяцца апошнім, Пакуль будзе стукаць сэрца, І будзе трымацца дах. Я буду сьмяяцца апошнім, Калі пераможа вера, І нехта ўспомніць нас, Я буду сьмяяцца апошнім, Калі стане іншай прастора, І пойдзе назад час, Я буду сьмяяцца апошнім, Я быў, застаюся, буду Тутэйшым хлапцом беларускім, Голасам краю любага, Які не загіне ніколі… Мы вернем сваю волю! І я буду сьмяяцца апошнім… 21-22 лютага 2008