Архіў нумароў:

Людка Сільнова

_____________________ Паміж маланкаю і громам. Вершы	ВЫКЛІК ВЯСНЫ І Качкі як смочкі: Плывуць па вадзе Й рухам ствараюць Абрысы грудзей – Сьветлых, жаночых І трапяткіх – На гнуткім целе Роднай ракі. ІІ Небу насустрач, У тысячы тон Рака расхінула Адзежы бетон. «Досыць чаканьня», – Шэпча яна... Пахне гразёю. Гэта вясна! ІІІ Я нахілюся Праз парапет. Зрокам накрэсьлю Літару зэт. Хай гэта чара І нас не міне: Шал адраджэньня! Помста зіме! ПАДРЭЗАЛА КОСЫ ВЯРБА Навошта была варажба На мове, на словах рудых? Падрэзала косы вярба (Вяшчуньня, а сёньня раба): Ёй гвалтам падрэзалі іх. Зіма, наступае зіма. Хапае за горла мароз. Як сківіцы зводзіць хурма! У парку – здаюць дацямна Студэнты бязьлітасны крос. Як сьмешна гучыць: «Барацьба!» Або: «Не забудзем мы іх!..» Падрэзала – косы – вярба. І зносіць рачная вада Старое аблічча – усіх! ПАМІЖ МАЛАНКАЮ І ГРОМАМ Паміж маланкаю і громам Мяне хвалюе невядомасьць. А як ня вернецца дадому Абрынуты – у нерухомасьць! – Наш сьвет? І попелам маёмасьць Паробіцца ў далоньцы кволай?.. І срэбнай лужынай сьвядомасьць – Гадзіньнік дзён – сьцякае долу. СОНЦУ Цябе шукаць – І цябе траціць, мілы, Адкуль узяць, Адкуль мне чэрпаць сілы? Я толькі шкла Маленькага аскепак: Жыву, жыла, Ці буду жыць, ня ведаю... Вось – узышло Чарговы раз ураньні Тваё сьвятло Маёй пякучай тайнай! Вятры малю, Цьвярдзеючы ў малітве, Каб не ў ральлю, І не – у гразь пры бітве… ПАДАРУНАК ВОСЕНЬНЮ І «Што – найлепшы падарунак? – Думала я раніцай. – Цэлафанавы пакунак? Пачак аблігацыяў? Можа, цацачнай жывёлы Мяккая сінтэтыка?.. Толькі ўжо ня вершык кволы: Шорсткая патэтыка!» ІІ Лісьцік жоўты на парозе Павуціненьне сонейкам. Непрыкметна ў госьці восень Завітала сёньнека. Можа, мне яна падкажа, Проста і нязмушана, Што за падарунак ляжа – Лепшым! – пад падушкаю?.. ІІІ Спатыкаюся, блукаю Па кватэры ўласнае, У пакоях здань шукаю, Жоўтую, прыўкрасную. Вось, на гэтым крэсьле, пэўна, Побач з кававаркаю... Не пачвара – каралеўна, Бульбу есьць са скваркамі! ЗВАРЫЦЬ КАВЫ Намялю я духмянай кавы. «Як умееш ты быць ласкавай!..» Усьміхнуся, паружавею: «Але гэта ўсё, што я ўмею...» НАЗІРАЛЬНІЦА Я не імкнуся стаць сьвядомай – Мне дастаткова невядомай. Я не імкнуся стаць праграмнай – Мне дастаткова беззаганнай. Мая жыцьцёвая задача – На бале людскім быць нябачнай. Не правадыр. Не карыстальніца. Я – назіральніца. (Мне родныя, хто з найярчэйшых: Я – не з тутэйшых.)