Архіў нумароў:

Анатоль Сыс

_____________________ Аднакрылы воран. Вершы	Вось і ўсё, Анатоль, вось і ўсё, дарагі Толік... Скончыўся твой зямны шлях, і ты цяпер там – поруч з бацькам сваім Купалам і братам сваім Баг­дановічам. Ты роўны сярод роўных. Цяпер мы бу­дзем шукаць і знаходзіць кожнае слова тваё, кожны радок твой і зьберагаць іх, як цуд. Госпадзі, чаму, каб на гэтым сьвеце чалавека нарэшце зразумелі ці проста захацелі зразумець – яму трэба памерці?.. Адно толькі добра: усе нашыя крыўды, уся несправядлівасьць і подласьць застаюцца тут, бо там – там іншае вымярэньне, і адтуль усё бачыцца зусім па-іншаму... І марная мітусьня «кандытаў у геніі», дзеля сваёй мэты гатовых затаптаць бліжняга, застаецца толькі марнай мітусьнёй. Бо Час і Бог усё ўжо расставілі па сваіх месцах... Жыцьцём сваім, Анатоль, ты яшчэ раз пацьвердзіў ісьціну: значнасьць і вартасьць творцы не вымяраюцца колькасьцю напісанага, хоць усе мы сёньня шкадуем, што ў апошнія 10 гадоў жыцьця ты амаль не пісаў... 26 кастрычніка Анатолю Сысу споўнілася б сорак шэсьць. Вершы, якія друкуюцца ў «Дзеяслове», зьберагліся дзякуючы найблізкім сяброўкам Анатоля – Ларысе Раманавай і Людміле Сабіна. Дзякуй ім за памяць. А кнігі – кнігі Анатоля будуць яшчэ выходзіць. Будуць! Барыс Пятровіч. На Купалаў фэст Ні адно жыцьцё не паўторыцца, не паўторыцца і маё, дзень апошні мой, нібы горліцу, ў небе высачыць груганьнё. Мае пёрачкі забярэ сусьвет, маё сэрцайка прыгарне зямля, на Купалаў фэст ўзыйдзе верас-квет, гэтым верасам буду я. I паўторыцца ўсё, паўторыцца, буду ткаць, як і ткаў, абрус з апантанай крывіцкай коньніцай, з любым выракам: Беларусь. * * * У матулі маёй вочы выцьвілі, сьлёзы сталі нішчымней вады, косы зблытаны павуцінкамі, нібы ў бабіна лета сады. У матулі маёй дзьве дачкі, два сыны, за наш сон у яе трывога, яна сочыць па сёньняшні дзень з вайны праз сьлязу, як праз дождж, дарогу. У матулі маёй песьні сумныя, хоць усякім жыцьцё было, але сонейка-думу думала у бацькоўшчыны пад крылом. У матулі маёй сэрца шчодрае. Нас аперыла. Пажыві ж хоць дзянёк для сябе, наша родная, наша сьветлая, пажыві. * * * Атуляю даланёй, як сьвечку, кволае цяпельца дзьмухаўца, а ўгары грамы пагрозна крэкчуць, гойсаюць вятрыскі без канца. Міг і вечнасьць. Дзьмухавец і вецер... Ды што кветка — нават чалавек, нібы промні сонца ў гэткім сьвеце, нібы ў гэтым сьвеце хвалі рэк. поўня Жыве над кронай дрэва поўня, начуе ў кроне дрэва птах, ўглядаюцца сьляпыя корні ў зямную існасьць па начах: вось птах сапе, як той дзіцёнак, вось зьнічка цемру апякла — нібы з рукі упаў пярсьцёнак, калі забылася рука. Жыве над кронай дрэва поўня, сьвятлом уросшы у зямлю – там, дзе яна пусьціла корні, і я зямную мудрасьць п’ю. Плакала жанчына Канец жыцьця ня так трагічны, як канец каханьня. Частэртон. Жанчына плакала тры ночы, жанчына плакала тры дні, і бога пілі яе вочы, як раб – ваду, кроў – авадні, жанчына плакала на золку, жанчына плакала ў сутонь, і сьлёзы выплакала... зоркі цяпер пяклі яе далонь, жанчына плакала ў трамваі, жанчына плакала і ў сьне, і вочы скрухаю палалі, як макі чорныя ў акне, жанчына плакала і ў сьпёку, жанчына плакала і ў дождж, і ад сябе самой далёка хавала самы востры нож. Думку думала птушка трохкрылая З народнага Думку думала птушка трохкрылая; дзе мой воран аб крылах трох? – і сачыла бяссонна выраі, бы нястомны птушыны волхв. Тры вясны — тры ракі да мора. Пасівела. Аднойчы ў ноч прыляцеў... аднакрылы воран. Тры сьлязіны з пакорных воч. * * * Паэзія – як рэлігія, паэт – яе вечны Бог, але, быццам раб, вярыгамі закуты з плячэй да ног. * * * Напішыце верш мне пра каханьне З таго сьвету, бо душа мая, Нібы ружа на магіле вяне... Хоць сьлязінку – толькі пра каханьне – Прынясіце ў дзюбе жураўля... Мабыць несапраўдны лёс паэта, Калі ён ня можа пакахаць, [Дык навошта жыць] на сьвеце гэтым... Хутка згіну, як на небе ветах, Толькі ўсім на гэта напляваць. Напішыце верш мне пра каханьне З таго сьвету, бо душа мая, Нібы ружа на магіле вяне... Хоць сьлязінку – толькі пра каханьне – Прынясіце ў дзюбе жураўля...