Архіў нумароў:

Анатоль Івашчанка

_____________________ Маё. Вершы	маё высьлізгвае бы шчупак пакідаючы сьлізь у далонях у валасох ува мне. знаёмыя радкі складаюцца ў некралог. адзіная паэтка падобная да нязьменнай цыгарэты ў яе рукох. паветра вакол крыху хістаецца гэта тарпеды лятуць на сьвятло сьвечак у нашых вокнах у нашых вачох... лепім налепкі на ранак на іх сьляды кіпцюроў. лайно выцякае з тэлескрыні на шпалеры, на фіранкі і вось мы таксама у сістэме. уганараваныя сэрцамі птахаў хварэем на H5N1. дыктарка цэліць у твары сваёю жоўтай сьлінай. дворнікі што змываюць пляўкі з экрану працуюць у найхуткім рэжыме. маё сядае на паперу курчыцца й шыпіць... а ў швейцарскіх гарах у позе воіна сядзіць чалавек і ўлагоджвае свой Акіян. як бы я хацеў зазірнуць яму ў твар! цяжарны чуе мае крокі на мяккай распаранай глебе вечаровых прысадаў праз сон. яе цёплае дыханьне з посьвістам патанае ў маім швэдры. далонькі сазьлізгваюць з джынсу расшпіленае курткі. пераняўшы тваю цяжарнасьць намагаюся рухацца як мага цішэй але ня здольны ўратаваць ад сполаху праз віскат тармазоў ці клаксон аўто дачку што сьпіць у «кенгуру». Кантралёр Сыры ранак. Сакавік. Сядаю ў аўто. Грэю рухавік. (рыфма выпадковая) Звыкла зашчапляю панэль магнітолы. Грае “Ulis”. Пахістваюся ў такт. Час вяртацца, вяртацца дамоў... Уздрыгваю – рука на маім плячы. Гляджу ў люстра – ззаду чэл ва ўніформе кантралёра. “Ваш квіток!” “Няма”. “То плаціце штраф альбо выходзьце”. Вядома, выходжу. Кантралёр застаецца. 72 гады «У пачатку сутак лічбы, што абазначаюць гадзіны, хвіліны, секунды й дату выбудуюцца ва ўнікальную пасьлядоўнасьць: 01.02.03.04.05.06. Гэта адбудзецца роўна ў 1 гадзіну 2 хвіліны і 3 секунды 4-га дня 5-га месяца 6-га году новага веку. Згодна шэрагу ізатэрычных вучэньняў, менавіта ў гэты момант у атмасферы Зямлі адчыніцца містычны тунэль для касьмічных промняў гармоніі, якія будуць мець выгляд адмысловае энергіі... Чарговы падобны лічбавы феномен давядзецца чакаць 72 гады...» Стужка навінаў tut.by 00:20 думаеш, што ведаеш пра сябе ўсё, але любы мінак ведае болей. чакаеш гадзіны ночы (а дакладней – гадзіны другое хвіліны трэцяе секунды й так да году) бо з пэўнасьцю не дажывеш да наступнага ланцугу. чытаеш вершы (праўдзівей – тое што вершамі названа) – радкі-дзеля-надзеі й бачыш як нішчыцца тое што ледзь не напісаў сам 00:47 шчэ пасьпееш у душ і калі пашэнціць у прыбіральню дзе 00:58 будзеш праглядаць занатаванае тваім почыркам і магчыма прыгадаеш двух грузчыкаў з заводу лядоўняў якія вераць у тое што гэта нас 82 % альбо суседа-гэбэшніка праз якога швагер прыспускаў джынсавую стужку на антэне твайго аўто ў той момант калі нас расстрэльвалі сьнегам 19-га... альбо прыгадаеш аўтазак што разьдзеліць людзей у чорным і царкву з ланцугом цалавальнікаў мошчаў альбо 01:04 сядзіш у прыбіральні тунэль так і не адкрыўся