Архіў нумароў:

Віка Трэнас

_____________________ За крок да раю... Вершы	ПРЫРУЧАНЫ па берлінах прагах і венах на мяне забыўшыся быццам ты вандруеш бы кроў па венах я збалелага сэрца хачу пазбыцца не ў берлінах прагах і венах вакол пальца абводжу стужкі сцяжын і вяртаецца верны як прыручаныя вяртаюцца птушкі ты дазволь маім новым імёнам пераблытаць дні назвы і даты калі ты некім быў прыснёны ці ёсць розніца – стаць акрыленым ці крылатым чым адным заставацца ў выраі адчуваючы сверб за спінай анёлы вандруюць шляхамі выверанымі і толькі мы – з крыламі вывернутымі – аўтаспынам * * * я там дзе мары ператвараюцца ў прысак рукамі вуголле гарачае разграбаю прыгадваю твару твайго бездакорныя рысы і думаю што нездарма за цябе паміраюць усе мае вечныя жыцці – валошкі ў жыце усе мае дзеці – адлюстраванні ў вадзе адбіткамі ног на дарогах кроўнага краю усё паспее памерці за крок да раю цалую цябе і рана сівеюць скроні ратую цябе каб не быў ты ў сумленне закуты зацягнуцца рваныя раны вандроўнік мой родны душа як будзе балець – прыкладзі трыпутнік * * * Я гукаю, бо ведаю – дагукаюся. Толькі крык у горле захрас. Я шапчу: дарагі, па дарозе тугі Мы ідзем. Адказвае джаз. Мойры мудрыя шлях нам выткалі, Лёгка зыркія знічкі лаўлю. Ды напятыя нервы – ніткамі. Паркі ўпартыя. Плача блюз. * * * я адчуваю сябе нераскрытай кветкай мой час яшчэ не настаў я часта плачу разам з дажджом ды ўсміхаюся рэдка ты клетку з маёю душой-канарэйкай да сонца пастаў калі на мяне – анёла твайго – апусціцца стома наш свет напалову падзеліць вялізным крылом парэжа, параніць, парушыць, пакрышыць прастору вер – тое што будзе мы перажывем як было * * * між блізкіх па духу ці блізкіх па крыві каго абіраеш? адбітак у люстры крывым ў далоні пяшчотна душу маю вазьмі як свечка, яна аплывае, сыходзіць слязьмі калі паляцяць матылі на яе святло туга наша запалымнее, стане тлом * * * б’ецца сэрца ў такт крокам ката ты – выразная арытмія са скамечанага плаката на цябе пазіраюць тыя што хацелі схапіць камету і яе зыркі шлях парушыць ды не зменшылі межы свету апякліся на справе рукі ты разменьваеш май на дробязь дождж ствараеш з манетаў-кропляў бо табе нічога не зробяць хай цікуюць за кожным крокам між залеваў са згадак ды чутак нездарма праліліся ў хаос прасачыліся ў мора гукаў дзве слязінкі твае не ўсур’ёз * * * Неверагодна цябе не стае. Не ўспамінай, што было. Не дакранайся, бо можаш параніцца. Лёд недаверу ў душы растае, Досыць нам словаў вострых, як шкло. Проста скажы: Добрай раніцы! * * * Мы не зламаемся – мы не марыянеткі. Я, удыхаючы чэрвеньскі вечар празрысты, З берага кідаю мараў нязбытных манеткі, З дрогкай пяшчотай малюю твае абрысы. З намі гаворыць ракі люстраная паверхня. Верны мой, горды і годны, ты проста павер мне. Варта прачнуцца, Боль болей не зможа вярнуцца. * * * мы шукалі. нам прага свабоды замяніла яе саму бо яна не шкадуе ілбоў ды пакланяецца суму свайму вучыць нас не здзіўляцца паразе замыкае паветра на ключ дасць глытнуць з поўнай флягі па разе а затым заціскае пятлю * * * абдымаю цябе, каб ад горкай жуды захінуць гэта гора калі пакідаеш мяне адну гэта сонца скрозь хмары або гэта слёзы скрозь смех з болем бой і з самой сабой застаецца мне пацалункамі выкажу тое, што хочаш пачуць мы ўратуемся. я абдымаю цябе і маўчу СПОВЕДЗЬ БЕРАЖНІЦЫ сустракаю дваццаць пяць вёснаў у вірах бурлівай ракі колькі човен мой не далічыўся зламаных вёслаў? я тваіх краналася вуснаў то маўклівых то гаваркіх ты датклівы такі трапяткі і ўзнёслы ды нялёгка быць птахам бо патрапіць проста ў сіло цяжка ў вырай вярнуцца будзе сэрца спалохана тахкаць ў час калі богі прагнуць красы беражніцаў чуваць галасы я адрошчваю валасы валасоў залатыя ніткі валасоў залатыя лёскі я сатку з іх нашыя лёсы