Архіў нумароў:

Галіна Тварановіч

_____________________ Зямля ў нябёсах. Вершы	* * * Адной Айчынаю й шляхам на лапіку зямным спалучаны урослыя ў лёс, намераны аднойчы, яліны векавыя, а нявечныя, і я, сьмяротная – да іх тулюся. Мы разам тут, адзін наш час, адна дарога на ўсіх – угору. Кронамі аблокі гушкаюць, мой жыцьцяпіс кругляе ў іх ствалах. * * * Дзьверы шукаць небясьпечна ў сьцяне, за якою цябе ўжо н я м а. Рака забыцьця выхоплівае імкліва і тутэйшае ў віры свае заглынае, хоць бы і тупаў цень уцялесьнены побач... Стань на шляху апошняга кроку – боль, абыякавы плоці ўладар. Ратунак. * * * Ружовыя, белыя хвалі пяшчоты. У бельскіх гародчыках чэрвень. Нявесты-півоні – плаўная лінія, пышная форма барока. І кожны пялёстак палічаны з месцам у зграбнай паставе. Сваім. Вось жа задумана колісь дзівосна і вядзецца нязьменна дасюль: хвалі пяшчоты, зямля ў нябёсах. * * * Душа ў абалонцы плоці – сама сабе выпадковасьць, пакуль не адшукана апірышча – згода добраахвотная пакутаваць. * * * А можа вось зараз толькі кволаю просьбай, адно нясьмелым зваротам тваім – да Божае ласкі і трымаецца хтосьці, над пространьню лёсу... * * * Не прапусьціць, ня зблытаць ані з чым вывераны час дакладна іспыту – запісана ад нараджэньня быць праверанай душы на вернасьць таму, пра што адно здагадваешся тут. Боль абцяжарыць ці аблегчыць плоць?.. Назад альбо ўперад стыхія панясе бездапаможнага нявольніка выпрабаваньня? А пры табе вясло тваё і лодка, скарб сапраўдны ўвесь з табой. Апала, што лістота ўвосень, матэрыя, сабраная быцьцём. Вяслуй па бурных водах сьмела альбо ідзі, калі ўжо навучаны хадзіць, усьлед за Тым, Якому шчыра абяцаў яшчэ пры беразе народзін, калі дамоўлена было й пра гэты міг і час – заўжды, паўсюль быць верным абяцаў... Вывераны час дакладна іспыту. * * * Адна ў гнязьдзе радзінным успаміны й магілы беражэ. Малодшая й старэйшая ўжо. Ад Раданіцы і да Раданіцы – чырвоных, белых стужак лёт. Сіротамі сьвет заселены. * * * У чацьвёртую ж стражу ночы пайшоў да іх Ісус па вадзе. (Мф.14:25) Золак, сьвітаньне. Чацьвёртая стража. За плячыма ў сьвету дзьве тысячы год. І крочыць Хрыстос па вадзе, бы мерае польны прасьцяг. Змыкае глыбіні, суцішвае вецер не ў Галілеі ўжо – Тыверыадскае мора бурлівае на кожны падворак увайшло. І вераю мосьціцца шлях скрозь пространь адчаю і страху сьмяротнае плоці. Чацьвёртае стражы пара. * * * Усё, ці ж не ўсё ў прыродзе, сэнсам адзіным, суцэльным, з кропкі адной скіравана і ўвасабляецца, несумяшчальнае бы, выпадковае на чалавечы розум... Залева ўскрайкам зімы, як мусіў бы сівер марозіць. Грамы па-над графікай крон – прысадах і паркам зарослым, што, ведама, грознай прыкметаю. І раптам скрозь мокрую цемень да самага сэрца — кліч жураўліны, адхланьне, сьвятло й перамога. * * * Дзесь там – далёка, блізка, дзесь за паваротам, за гэтым часам – абрысы шляху, лёсу, шкляной смугою незамглелыя. Ужо не прадчуваньне – ява, апошняя і праўдзівая, якую, ці ў змозе я прыняць... ДА “ФАНТАСТЫЧНАЙ СІМФОНІІ” ГЕКТАРА БЕРЛІОЗА Няма тае жанчыны Сярод прадметаў, рэчаў. Час паглынуў яе хаду. Няма ўжо даўно музыкі. Згарэў ня ў полымі пачуцьцяў, Хоць бушаваў пажар у ім. Прыгаршчай гадоў няўмольных Патушаны касьцёр чупрыны. А жыцьцё хвалюе, абяцае. Растулены ў Вечнасьць час. І кожны раз – наноў. * * * У пару, калі сонца й васільковага неба над зямлёю зялёнай так шмат, здаецца на могілках нават – Вечнасьць далонямі сьвет ахінула: усе ўжо спачылі, хто меў адысьці. І якое ж зьдзіўленьне, спалох – рыдлёўкі ў руках далакопаў, тымчасовая рана зямлі. У блакітнай царкве адпяваюць кагось. * * * Цеханавецкі збанок, бельская хата, а верасы – з Дараганава, што ў Пцічы на плячы хваёвае прымасьцілася. Ад жніва да жніва – мой абярог, варта нядрэмная, спадчына дрыгавічоў – грамнічнае полымя верасоў.