Архіў нумароў:

Яўген Вапа

_____________________ Падляшскі вандроўнік. Трыпціх	Пад лесам — цішыня невыносная Пад лесам — ніхто не заплача Тут няма ўжо людзей, адсюль дзед мой пайшоў У нябесныя, райскія вароты Падарожныя крыжы, што пацеху нясьлі Векавечным уладаньням Гасподнім Пакланіліся да зямлі ў малітве сваёй Ня хочуць загінуць у час Велікодны Цішыня – не спакой, калі блізкіх няма Нават дрэвы мінаеш са страхам Хоць агменьчык, хоць бы промень сьвятла На падляшскай дарозе — пятля забыцьця... ................... У дажджлівы восеньскі час, калі сонца праменьні ўжо адгарэлі Я патрапіў у інтэрнэт-клуб, тое мейсца, дзе ўсе кагосьці шукаюць Ты сядзела там, быццам ночны Пегас, толькі што сасьпела да грэху I ня першы, і не аднойчы, і на гэты ж раз — хлусіла заўзята на ўвесь чат Віртуальны сьвет – гэта не імунітэт, абыйграе ён і цябе Павярніся ў жыцьцё, подых слова знайдзі Раскажы мне хоць крыху пра сны Дотык мокрых рук, клавішаў хуткі рух і я знайшоў твой nick Распачаўся наш час, поўны жарсьці азарт Пра імгненнасьць здрады і смутку Ты прызналася мне, што зьязджаеш адсюль Бо ўвесь час без працы і без свабоды I ў апошні свой дзень на падляшскай зямлі Смак пушчанскага хлопца, хочаш мець на ўспамін Ад допыту да допыту — наканаваў нам лёс Ужо гэтага хапіла і продкам Паміж соснаў пушчанскіх прабягае мяжа На якой на’т зубры ў электронным падліку За плячыма дыханьне «ахоўнікаў» нашых Паміж сьвятасьцю й грэхам — адплатай ёсьць здрада Не пасьпеўшы і вымавіць слоў малітвы сваёй Галасы стукачоў паплылі ўжо над храмам .................... Ад’язджаюць сябры з пахам пожні і скошаных траваў Паміраюць сябры са зьдзіўленьнем у вачах Не пасьпеўшы закончыць на Падляшшы сваім Нашых простых, штодзённых справаў. Беласток.