Архіў нумароў:

Алесь Вярцейка

_____________________ Рэха чорна-белых сноў. Вершы	* * * Мы дзеці ў бясконцым свеце: Ляцім за трызнай наўздагон. Усё паставіўшы на кон, Шукаем шчасця на планеце. Мы птушкі: вышыня нябёс Уздымае ціск, спыняе дых, Наш дзіўна-незвычайны лёс Імкне пераадолець іх. Мы – птушкі… Мы – дзеці неба... * * * У рэху чорна-белых сноў Злаўлю цябе мярэжай думаў Аркуш жыцця пачну наноў Пад шэпт старых крывіцкіх рунаў Памкнуся ў невядомы край У калаўрот штодзённых мрояў Дзе пераможаны адчай І зніч гарыць святлом герояў * * * Раніца. Думкі, народжаныя ў кубку экзістэнцыяльнай вусцішы пёркамі кладуцца на аркуш бялюткай паперы вымалёўваючы дзівосны піруэт. Раніца. Свядомасць улятучваецца ў нябыт падсвядомасці й лунае крывіцкім сцягам па-над соннымі дахамі менскіх гмахаў. Раніца. Душа, вызваленая з княства Тартару, адраджаецца крыкам ненароджанага немаўлятка й патрабуе новага жыцця з бялюткага аркуша паперы… * * * Я сёння ізноў адзін Поруч стаіць кубак даўно астыглай гарбаты. Ноч пануе знадворку. Ты недзе там – У палаце № 13. Уваччу праплываюць вобразы – глюкі, узніклыя ад самоты, міражы маіх думак, ахутаныя ў шызафрынічную смугу: рассеяныя расейцы, іранічныя іранцы, затурканыя туркі – ў агоніі апатычна пачуваюся Хадановічам, які, напэўна, не ведае пра маё існаванне на гэтай планеце з гучнай назвай Зямля. На ўскрайку адчайнай бездані на выспе маёй горычы застаецца адзінае выйсце: “Вольныя танцы” пад музыку Сокалава-Воюша, на тэксты Адама Глёбуса, пад воплескі вірлівага натоўпу, які даўно забыўся на сваё чалавечае накаванне. * * * Я дзіця Сусвету сяджу на ўскрайку абшарнага космасу й грэюся прамянямі усмешліва-яскравага сонца. Ты ўсмешліва-яскравае Сонца сагрэй мяне сваімі пратуберанцамі бывае, часам ты так прыпякаеш, што вірам кружляе галава ў хаосе. Але. Цягну свае парасткі да тваёй шматкропнае існасці, жыву, дык грэй жа, Сонца, грэй! * * * Наступіць ноч. І кавава-цыгарэтныя сны агарнуць тваё зграбнае цела сваёй тытунёва-попельнай існасцю. У салодка-жахлівых снах ты будзеш шукаць шлях да неба, але ў натоўпе менскага дэмасу ён згубіць свой сэнс: праўда у кожнага свая (!). І застанецца спадзеў на гэту лютаўска-цыгарэтную ноч, калі ты ўзнялася над прыступкамі ўласнай Свабоды. * * * Дождж – стыхія раўназначная маёй існасці: сённяшнія думкі, настрой, характар – дождж, які лагодна накрыў Зямлю ў гэты шэры восеньскі дзень. Я ж – малое дзіця гэтага вялікага свету, лаўлю яго буйнакаліберныя пацалункі ў зняможлівай смазе раскрыўшы рот. * * * адзінота дурнота гаркота рэчаіснасць кастрычнік слота закавулкі развагі маркота. хто ты? * * * водар свабоды ў паветры лунаў промнем вясёлкі імкнуўся ў абшары жарсцю натхнёны ў нябёсы імчаў ў празе дасягнуць жаданае мары знічкай нязгаснай ляцеў наўздагон супроць цямрэчы паўсталай з Тартару вольнаю пташкай крочыў да зор пераадолеўшы чорныя хмары * * * Аднойчы напісаў паэт: “Каханне выратуе свет…” Паклаўшы словы ў трыялет, Аднойчы напісаў паэт… Ды толькі быў глухі сусвет, А хтось сказаў, што “это бред”, Як толькі напісаў паэт: “Каханне выратуе свет…” Маналог Анатоля Сыса Я п’ю адзін чырвонае віно: Каханне, Адраджэнне, мова, Усё мінула, страчана даўно, Я пакараны за грахі сурова. Я сам спаліў апошнія шляхі, І не ўратуюць створаныя вершы. Ох, лёс мой! Брыдкасна-сухі, Ты ж ведаеш, што я ў цябе не першы. Да досвітку дарога ў крокаў сто, Пара ляцець. Збіраюся ў вырай. Мне так туды хацелася даўно, Хоць і трымаўся за абшары ніваў. Але чуваць, грукоча ў дзверы рок, Ў сутоннях сонных менскіх хатаў, Бы ў даўніх мроях. Думак вадасцёк сыходзіць чарадою вольных птахаў.