Архіў нумароў:

Арына Вележ (Вячорка)

_____________________ Стану птушкай... Вершы	Слова пра Маму Хочацца думаць, што мама не памерла, а выправілася ў бестэрміновы адпачынак. За ўсімі сямейнымі клопатамі, бясконцымі музычнымі праектамі, рэвалюцыямі і акрэсцінамі ёй зусім бракавала часу на маляванне і паэзію, якія яна так любіла і якімі натхнялася. Толькі ноччу, калі мы, дзеці, – галоўныя яе клопаты – засыналі, выцягвала свой мастацкі набор, алейныя фарбы, сшытак, аловак. Вершы – прысвячала, карціны – адразу даравала. Малявала найчасцей краявіды і нацюрморты, а апошнія гады – супрэматычныя абстракцыі. Маміна жыццё, як джаз, напоўненае імправізацыяй. Апантаная беларушчынай, гуртавала вакол сябе студэнцкую моладзь, музыкаў, танцораў, рыцараў і навукоўцаў. Ёй удалася стварыць свой невялікі сусвет, напоўнены высакароднымі рыцарамі, сярэднявечнай музыкай і шчырай любоўю. Сярод сотняў фотаальбомаў я знайшоў невялікі нататнік з вершамі, які мама зусім нядаўна набыла. Апошнія некалькі вершаў – пра смерць. І хаця кажуць, што смерць спасцігае нечакана, але чалавек адчувае. І звярніце ўвагу на верш “Цела цвёрдае, не гнецца…” пра тое, як душа рвецца на волю ад цела. Напэўна, гэта пра апошнія свае дні, якія мама правяла ў коме, змагаючыся за жыццё. Слушна кажуць, не важна, колькі дзён у тваім жыцці, а важна – колькі жыцця ў тваіх днях. Мама жыла напоўніцу. Франак Вячорка. На карціны Клода Манэ ...Я Вас чакаў Я Вас шукала... Расстацца лёгка – сустрэцца цяжка. Нішто не спыніць імгненняў важкасць. Ні вецер з мора, ні кветак вабнасць. Пачуццяў кола, кахання ўпартасць Праявяць ясна расстання марнасць Mon ami! Можа быць, я цяпер закаханая У сонца, неба, траву і вецер. Фарбы любві беззаганныя Тонка мастак прыкмеціў. Думкамі апантаная, Вонкі не вельмі гожая, Але заўжды жаданая Найперш табой, мой дружа. *** Сарваныя кветкі – Увядання букет. Засохлыя сведкі – Кахання макет. Сарваныя з саду Знаёмай рукой – Фатальная страта Вяртання дамоў. Як згаслыя ўзгадкі, Жыве ўва мне, Як частка жыцця, Букет на стале. *** Дзе твае рукі? Дай мне іх, Я складу глыбокія прыгаршчы, Апушчу твар і наплачу даверху слёз, Што ты зробіш? Не выпялёхвай. – Схаладзееш. Не выпівай. – Атруцішся. Умый вочы. Дзе яны? Памысныя, добрыя, ясныя. *** Мы на раздарожжы. Сваё мае кожны, Кожны выбірае, Як далей ісці. Толькі не ўяўляе, Што яго чакае – Цяжка паасобку Крыж свой пранясці. Можа, раздарожжа Ўрэшце дапаможа Трапіць у пачатак, А тады наноў Крочыць асцярожна Толькі там, дзе можна, Дзе не загасае Нашая любоў! *** Са мною гарачае сонца! Са мной прахалодны цень. Я знаю такое адное ваконца, Дзе радасць заўжды жыве! Хачу ў ім я убачыць, Таго, з кім я не заплачу, Таго, з кім буду бясконца Разам глядзець на сонца!.. *** Цела цвёрдае – не гнецца, Душа лёгкая – імкнецца. Цела цісне, наплывае, Душа мяккая, жывая. Цела падае ад болю, Душа просіцца на волю. Цела, адпусці душу! Не, – сказала цела, – Не для гэтага трымцела, Не для гэтага трывала, Хачу, каб душа падняла, Ў рукі ўклала шчыт і меч Стому, тупасць ўсю пасеч. Звонку бачна – ідзе бой, Б’ецца рыцар сам з сабой. Сонца сядзе, бой ападзе, Цела злучыцца з душой Страх у целе – ён ад болю... Страх душы – ёсць страта волі. *** Забярыце і скрадзіце, Занясіце і схавайце Ад вока людскога. Прытуліце, адагрэйце, Прыласкайце, адамкніце Для сэрца жывога. Падтрымайце, ухваліце, Падыміце, узнясіце Над грэшным светам. Паспявайце, аб’явіце, Пахрысціце, абвянчайце З ясным небам Стану птушкай...