Архіў нумароў:

Зміцер Вішнёў

_____________________ Скандынаўскі куфар. Вершы	* * * Начапіў на лоб зорку іду па Гетэборгу шукаю тутэйшую каменную горку вакол лётае дух Гётэ і Лоркі кніжны кірмаш – прысмак цукеркі горкай 21. 09. 2011 * * * фокуснік танчыць на чорнай падлозе самалёты крэсляць неба белымі палосамі ты калупаешся ў замёрзлым носе разглядаеш дахі будынкаў з флюгерамі-косамі дождж лакіруе навакольную прастору чамусьці згадваецца касторка… * * * бухаем у гатэлі віскі атрымліваецца дробат бубнаў у скроні піск бутэлькаў і цукеркі-ірыскі падаюць у страўнік Смажаныя кароны перабягаюць па венах залатыя скрынкі адным словам: брыдка або фраза: мёртвая рыбка * * * падыхаць і нараджацца як птушка Фенікс Гётэборг схаваў ад мяне сэнс гэтага паласатага дня хутчэй-хутчэй прачынайся шведская тля * * * піва не спатоліць смагі бо яно нагадвае кіслую ваду запускаеш у паветра магію спадзяешся на чароўнага Буду але хмары расшкамуталі нябёсную вуду бачыш – наплываюць караблі? на душы – крабы і каралавыя блісы 23. 09. 2011 * * * вецер пішчыць праз вокны мабыць спрабуе ператварыцца ў мышыня крышацца камяні * * * не усе атрымліваюць у самалёце кайф для некаторых гэта забаронены драйв быццам вакол параненыя строфы аплятаюць прастору і ствараюць торф плача неба форткамі аблокаў падаюць птушкі флаконамі пах шафрана * * * па камянях скакалі маладыя шведы мы пазіралі і збіралі веды закручваліся ў марскія пледы глыталі колу, жэрлі катлеты нагадвалі турыстаў у сафітах разбуралі такім чынам міфы разважалі пра недасяжныя землі скіфаў фатаграфавалі рыфы * * * шчыляцца вусны – туды заплывае карабель магчыма набліжаецца цуд? так – гэта пах ружаў так – гэта смак чарніцаў плывуць фарбаваныя аблокі пэндзлем дамалёўваеш ім галовы вунь – кот, вунь – сабака, там – барракуда пытаеш у прывіда – гэтага дастаткова? не – банальная карціна, няма рыфмы няма сэкса і піва адкаркоўваеш сіроп смяецца побач фальшывы поп 4. 12. 2011 кактэбельскае Вецер Вечны вецер бурштынавыя коканы вакол вада шчупальцамі перабірае гэтыя пацеркі магчыма ў мядузах адлюстроўваюцца цені ластавак караблі нібы святочныя тарты пагойдваюцца на хвалях хочацца ўзяць лыжку і нож даеш нырца – перад вачыма таемнае царства Вецер Вечны вецер кропелькі на скуры перапаўзаюць мурашамі бярэш каменьчыкі – нібыта марскія каштаны