Архіў нумароў:

Паўло Вольвач

_____________________ Дзесяць вершаў Пераклад з украінскай Уладзіміра Някляева	* * * Верыцца ня ветру — цішыні, Сівізьне па летах і па зімах. Але ж ноч!.. І ў ноч плывуць агні — І цякуць па дрэвах, па ўспамінах. Чуеш?.. Слухай: дрэваў абалонь Жывіць гул з прадоньняў незапёртых, І няўлоўна, як да скроні скронь, Жылка ў жылку — галасы ўсіх мёртвых. Шапацяць, стаяць дарог наўзбоч, Шэпты іх — да болю, да крыві нам… І няўлоўна: Украіна… ноч… Хай няўлоўна. Але ж Украіна! * * * Ну і што, што недзе там Амерыка, У якой валтузяцца народы. Вунь дзяўчо, і праз хвіліну — Жмерынка, І табе ў той Жмерынцы на сходы. А дзяўчо мільгне за агарожаю, У суцемках сініх прападзе. Прыйдзе да кагось, як ноч, прыгожая… Жмерынка. Амерыка. Што дзе… * * * Жыцьцё бяжыць па вуліцы дзяўчынкаю, А ўсьлед за ёй — са мною пад руку — І жаль, і хмель, і музыка, што чыркае Аб неба птахам, чоўнам аб раку. І, як вясёлка, вертыкальна выгнуты Шлях ад радзільні аж да цьвінтару… У гэтым сьвеце і абраў, і выбраў я Дарэшты ўсё. І рэшту дабяру. * * * За рог, праз арку — і наўкол Пад месяцам над мінарэтамі, Як з неба скінуты, Падол З непрачытанымі прыкметамі Часоў і новых, і былых, Што між вякамі сталі стыкамі. …І памінальныя сталы Пад зоркамі над базілікамі… Няхай хаўтурным сьвятарам Зазвычай адчуваць агонію — Ён Храм. Ён Замкавы. А там — Пытаць шляхі на Македонію. * * * Паўсюль вятры, як злодзеі залётныя. Крыві лятучай невядомы спын. Яшчэ — жанчыны залатымі плоткамі У срэбнае вадзе, дзе ты адзін. Яшчэ вунь там, над кручаю быліннаю, Паўстаў Шаўчэнка — ветры корміць з рук. А што яшчэ?.. А плынь нябёс няспынная На Стэп, на Ніз, на Луг, на Базаўлук… * * * Жніва чакаеш па сяйве, На бруку між каменьняў сьцёртых Шукаеш кветкамі ў траве Жывых між нежывых і мёртвых. “Пустое!..” — між крыжоў і пліт Сьпяшаеш і ўціскаеш плечы, Блукаеш — сам сабе Егіпт — Сам цемрадзь у сваёй пустэчы. * * * Што ў навінах? Зіма як зіма. Сьнег… І дым над гарбамі гарбее. Вінграноўскі пайшоў — і няма. Як шарэў, мост Маскоўскі шарэе. Плюс, такое, пра што й не сказаць, Што чуваць з-пад зямлі — незямное: Хутка — цалкам нам уваскрасаць, А на чвэрць — ужо гэтай вясною. * * * Няма ні зьмен, ні вінграну* замены. Веніамініч… Вершы з вены ў вену… Пах валер’янкі, плямы на стале. Чырвоны ліст на парапеце стыне, З натоўпу позірк раптам страляне, І зноўку тло асеньняй ломкай плыні… То ж я — на тле. Тысячавокай запарожскай змовай Здаля ці зблізку раптам блісьне слова, Якое не забыць і не пазбыць, На лаву ў парку і ў дзясятку “марку” Са мной сядае, падае цыгарку, Пытаецца: а тут табе кім быць? (А паўз усё мігціць, бяжыць, ляціць…) Я прамінаю браму ў голы скверык, Ад ветру падымаючы каўнерык, П’ю на Падоле цьмянае віно, Па вуліцы, што на вачах радзее, Іду сабе, прыдумваю надзеі І долю, што прыдумана даўно. * * * У акладзе лістападу Толькі золата адно. (А цікава: з Цараграду Зьзяньне Кіева відно? З гэтым, быццам на карціне, Бегам круч — бы ветру ўсьлед?) …Тонкім рвуцца павуціньнем Сны-трызьненьні пра сусьвет, Пра бліскучы, пра лятучы, Пра няўлоўны сьвет хімер З гэтай, скінутай на кручы, Музыкай нябесных сфер… Б’юць па сферах бліскавіцы! Па зямлі ідуць жанкі… Вось жа йдуць… І залаціцца Завіток каля шчакі… * * * Так склалася: сярод усіх адна Жанчына. Восень. Сінь. Распуснымі губамі Цалуе, шэпча штось, зьнікаючы, яна. Хістаюцца дымы. І Кіеў — за гарбамі. Зьдзіўляйся сам сабе. І ўсё, як ёсьць, прымі, Пранізаны, як пыл, сурмою залатою. Сьвет неба і зямлі стаў крыламі тваймі — І ў пыле залатым ты ўскрыліш над сабою.