Архіў нумароў:

Ірына Хадарэнка

_____________________ Зачараванае кола. Вершы	* * * Сядзім у прыцемку, чакаем да відна І пазіраем, як варона ў комін… Ці ж праўда тое, што мы нацыя адна, Або ўсё гэта толькі марны гоман? Куды схаваўся той магутны дух, Які перамагаў у жорсткіх сечах? Навокал – толькі рэха аплявух, Хлусня і зайздрасць, смутак і галеча… * * * Адна траціна беларусаў Аб дабрабыце моцна дбае, За модай сочыць, голіць вусы, За светам млява назірае. Адна траціна беларусаў Ніколі ўладароў не лае І абсалютна без прымусу Ідзе служыць у паліцаі. Не бог, не чорт і не героі, А раўнадушная траціна – Маўкліва, без якойсьці зброі – Тут вызначае лёс краіны… ПАШТОЎКІ З БЕЛАРУСІ І. Сябры, прывітанне з балотнага краю на ўскрайку Еўропы, Дзе столькі дзівосаў, што часам міжволі збіваюся з тропу. Тут прага да волі трымціць, быццам кропля вады ў павуцінні, А памяць застыла таемнай казюркай у цёмным бурштыне. Замест сувеніраў я вам дасылаю пялёсткі надзеі – Адзінага скарба, які ў нас не могуць адняць ліхадзеі. ІІ. Далёка адсюль да экватара, Але вельмі блізка – да сэрца; Знаходжуся быццам у кратары Вулкана, які не прачнецца. Смаловы настрой расплываецца Над промнямі млявага сонца. Тут край дэжавю, што здараецца З табою і мною бясконца… * * * з ценю крывавай нядзелі выпаўз яе жаніх – чорны панядзелак з прыгожым і элегантным букетам мілыя мірныя людзі жуючы гамбургеры і жуйкі кожны дзень шпацыруюць уздоўж скатабойні маўчаць і прадбачліва маюць у шафах гатычныя строі ДРОБНЫЯ АШУКАНЦЫ Жанчыны старанна хаваюць узрост, Мужчыны – да іншых кабет заляцанні, Калгаснік – у сіласнай яме кампост, Палітык – падман у сваіх абяцаннях. Суседка хавае няветлівы твар, Дзіцёнак – цукерку глыбока ў кішэні, Гандляр – сапсаваны заўчора тавар, Святоша – дагматаў царквы парушэнні. Гляджу і дзіўлюся я з гэтых людзей: Ніхто не жадае прызнаць, што ён – лузер, Бо з дробных цаглінак тлумных надзей Тут кожны будуе мадэль “all inclusive”. Кухонны змагар ці прайдоха-цыган, Усе вы прайгралі са старту, паверце, – Ніколі не можа паддацца на зман Драпежная птушка няўмольнае смерці. СПЕЎ РАЗ’ЯТРАНАГА СЭРЦА Мацнейшая за лёс, За смерць і за каханне, Над акіянам слёз Аднойчы ты паўстанеш. Рассеецца імгла, Калі твой гімн зайграе. І трэсне панцыр зла Над занядбаным краем. І стане раптам свет Надзвычай каляровым, А ўладара партрэт Сатлее там, дзе й дровы. Ты – невідочны мост Між статкам і народам, Ты – стрэл, што б’е наўпрост, – С В А Б О Д А. БАГНІСТЫ БЛЮЗ Ці дзень, ці ноч – усё адно. Гарбата, з цукрам журавіны… Халодным подыхам радзімы Павеяў студзень праз вакно. Сусвет гуляе ў даміно, І вечнасць мірсціцца магчымай, Бо феі часу штохвілінна Чаруюць над верацяном. У тонкай пространі адхлання Мільгаюць промні развітання. Зырчэе вабны калідор Тэлепартацыі пачуццяў. Ён кліча ў невараць, да зор, Сысці і болей не вярнуцца. ЗАЧАРАВАНАЕ КОЛА Краіна маці-адзіночак І нехлямяжых мужыкоў. Адсюль хацела б збегчы ў прочкі Да маляўнічых астравоў. Ды як пазбегнуць думак-катаў? Як уцячы ад стромкіх сноў? Няспынны вір – прыезд дахаты І …з’ехаць хочацца наноў. НОВАЯ ІДЭАЛОГІЯ На чорта нам тыя парыжы? Навошта капуста з Бруселю? Усе мусім стаць мы на лыжы І бырла хлябаць на вяселлях. Нам пофіг, што людзі ў нядолі, І гінуць зубры ў Белавежы. Хто смее тут трызніць аб волі? Хіба што агенты замежжа. Не хочам ні з кім ваяваці, Хоць ворагаў маем задужа. Патрэбны парадак у хаце! Таму – не высоўвайся, дружа… БІЯГРАММА Маё грамадзянства – Вялікае Княства, Мой родны абшар – ад Варшавы да Мінска. Між Вільняй і Кіевам – продкаў калыска; Мой род паяднаў і сялянства, і панства. У спадчыну маю – з крыніцы славянства – Зямлю, лес і хмары, што сцелюцца нізка, Свавольнасць і ўпарты характар літвінскі: У думках – свабода, у сэрцы – паганства. ПЛОШЧА. P.S. На цьмянай дарозе стаіць павадыр, З юрлівай усмешкай, у лыжы абуты, – Не хоча са сцэны сыходзіць сатыр; Брахня, гвалт і здрада – яго атрыбуты. А побач масоўка капытамі б’е, Харчуецца з ражкі, ківае, як нэцке. Краіну за трыццаць рублёў прадае І рукі крывёй не баіцца запэцкаць. Параліч мыслення, слабы супраціў І звон ледзяны над разгубленай Плошчай… Без крылаў імкліва ў прадонне ляцім, А рэшткі эліты знікаюць у прошчы. Маўчанне. І ўсё паўтараецца зноў: Хакей, пасяджэнні, канцэрты, парады… На саване снежным мне мроіцца кроў – Нязмыўны аўтограф злачыннай улады. * * * Час, застылы, як воск, боль, заціснуты ўнутр, і бяздарнай арды зіхаціць перламутр. Закрухмалены мозг, паўсядзённы адчай, замест мантры пытанне адно: “Дзе мой край?..”