З малых гадоў мяне захаплялі беларускія мястэчкі. Найперш сваёй зусім іншай прасторай, адрознай ад той, больш прывычнай, дзе даводзілася мне жыць. У дзяцінстве я ўспрымала Мінск (і гэтае адчуванне мала змянілася) як лабірынт заблытаных вуліц з нагрувашчанымі будынкамі жылых дамоў, крамаў, садочкаў і мамінай працай дзесьці за вялікім паркам. Вёска, у якой жылі бацькі маёй маці і куды мы рэгулярна наведваліся, складалася з дзвюх вуліц.

У новым 118-м нумары -- вершы Іны Снарскай і Леніда Галубовіча, проза Віктара Казько і Віктара Варанца, пераклады Яна Твардоўскага і Мар'яны Саўкі, эсэ Васіля Жуковіча, запісы Уладзіміра Мароза ды шмат іншых цікавостак.