Пачатак
На маланкавы кій у высі,
як манах, абапёрся страх...
У глыбінях нябёс згубіўся
Страцім-лебедзь – біблейскі птах.
А сусьвет, як алтар, сьвяціўся,
глухлі гукі ў начной цішы.
Бог самому сабе маліўся
за ратунак сьляпой душы.
Абуджала зямлю прадвесьне,
прачыналася маладосьць...
А вярнулася толькі Песьня,
як пачатак таго, што ёсьць.
Дарога ў рай
З навагодняга перадзім’я,
проста з казкі, з калядных сноў
ты зьявілася, як багіня,
і сказала: «Я ёсьць Любоў».
І грахоўны, нібыта Каін,
я глядзеў на цябе скрозь сон,
і біблейскія бачыў далі,
і руно, што шукаў Ясон...
Песьню песьняў табе складаў я
сорак доўгіх, халодных зім.
Наўзамен ты душу ў Граалі
падала мне, сказаўшы: «Пі!»...
Я забыўся адкуль і хто я,
мне адкрыўся анёльскі край,
бо нарэшце спазнаў якое –
пачуцьцё па дарозе ў рай...
Нестае...
Мне твае нестае рукі
і у песьнях гартаннай высі.
Нашы лёсы, як дзьве ракі,
што ў адзін вадаспад зьліліся.
На хвіліну, на плыткі міг,
як зьліваюцца Бога сьлёзы...
Як жа мне нестае тваіх –
воч – нявыплаканых нябёсаў.
На адлегласьці
На адлегласьць вясла
паміж намі Дзісна...
Мы з табою –
дзьве супрацьлегласьці.
На адлегласьць крыла
паміж намі скала.
Мы з табою –
дзьве непазьбегласьці.
На адлегласьці сна
паміж намі вясна.
Мы кахаем з табой
на адлегласьці.
Музыка
У сон мой штоночы вяртаюцца гукі,
што колісь даўно засялялі пакой.
Як чайкі галодныя, кружацца рукі
над скрыпкай, нібы над сьвітальнай ракой.
Было чысьціні аднаму – аж замнога,
і музыка Вердзі і чайкі ўначы...
І болей у цэлым Сусьвеце нічога,
акром сумнай скрыпкі на боскім плячы.
Паганіні
Вочы майстра – сьляпыя пальцы —
па вяках пракладаюць шлях.
Ды чамусьці аб струны раніцца
да крыві найчасьцей душа.
Як самому з сабою справіцца?
Па анёлу на дзьве рукі...
Калі пальцы, як сьвечкі, плавяцца –
сьлёзы просяцца ў жабракі.
Падпілоўвала здрада хіжая,
падпільноўвала кожны крок...
Тройчы ўмёршы – ніхто ня выжыў шчэ,
нават Бог – Паганіні змог.
Усьлед
Неба ноччу – зыбучае золата –
так і смокча маю душу...
Не ўратуюся кавай молатай,
вершагрэшнік – зноў саграшу.
У імгненьне паўночнай вусьцішы,
калі з неба анёл глядзіць,
адпускаю душу-распусьніцу
мілажаласьціну прасіць...
Словаблудная, несуцешная,
будзе плакаць душа і пець,
і у рай – на сьвятло бязьмежнае
за анёлам усьлед ляцець.
Лета
Стамлёным касцом у лузе
ля вогнішча цень змарыўся.
Воз сена на мокрым пузе
паўзе па начным гасьцінцы.
Прасьцяг апусьцеў дазваньня –
ні шолаху ў ім, ні зыку.
І раптам – як гімн каханьню –
гартаннае рэха крыку.
На хмары духмянай сена
каханкі дасталі зорак...
І там – на краі Сусьвету —
заснулі, як два анёлы.
Мара
Патануць у адрыне з сенам
і пражыць там да ста гадоў...
Размаўляць за жыцьцё з Верленам,
маладое п’ючы віно.
Прачынацца у іншым сьвеце –
хоць на поўні – там лепш за ўсё...
І сыры на сьняданак есьці,
маладое п’ючы віно.
Не вяртацца на ноч дадому.
Жабраку падарыць мільён...
Вершы Богу чытаць з амбону,
як калісьці любіў Війён...
Грэх
Бы сьнег у сьнежні –
баюся жыць...
Лятуць алені,
а стрэл маўчыць.
Зьнікаюць рогі
за небасхіл.
Блакітнавокі
глыбее вір.
Душу, як камень,
гукае дно...
Так помсьціць памяць.
Так плача Бог.
Арда
Вользе Іпатавай
У чужынцаў – звычка такая –
за сабою паліць масты.
Як разгублена вол рыкае,
як дрыжаць між павекаў ксты...
А дымы над бязьмежным краем
працінаюць стрэл сьпічакі...
Гэта Бог за грахі карае
вузкавокі, як крымчакі.
Твар Іуды між хмар лунае,
упіліся ў душу цьвікі.
Сонца-шчыт у руках Мамая
не заходзіць аж тры вякі...
Не змазолелі ў кроў калені,
не прадалі душу ў ярмо.
Спакон веку свабоду мелі
і сягоньня не аддамо!
Праклён
Ані сьцягу ў цябе, ні герба...
Як, скажы, мне цябе пазнаць?
Па буслах у глыбокім небе,
па чарнобыльскіх хутарах?..
Нават Бог ад цябе адрокся
і сышоў за Дняпром усьлед...
Азірнуся ў сябе – там восень,
як расстрэлены інсургент.
Там шалее ўсю ноч залева,
жалуды, нібы град, зьвіняць.
Прытуліўшы жыцьцё да дрэва,
касінеры пад дубам сьпяць.
Ані сьцягу у іх, ні герба,
ані Бога у іх, ні неба,
толькі восеньскі мёртвы сон...
Беларусь – гэта твой праклён!..
Новы шлях
Дзень, як сьнег, што уноч прысьніўся,
а на золку ў вакне відзён...
Пагаліўся – як павініўся
перад плоймай наступных дзён.
А зіма замяла дарогі,
апусьціўшы нябёс прасьцяг,
ды за ноч падрасьлі парогі,
і згубіўся знаёмы шлях.
У жыцьцё, бы ў сумёт, зарыўся –
ажно бела з жуды ў вачах...
Пагаліўся – лепш памаліўся б,
выбіраючы новы шлях.
Ніцма
Перад лікам
сьвятой бажніцы
кленчу ніцма,
Айца малю:
— Божа літасны,
до гнявіцца...
Жыватворнаю
Плашчаніцай
ахіні
Беларусь
маю.
