Архіў нумароў:

Ганна Аўчыннікава

_____________________ Кропля бурштыну. Вершы	Адсутнасць Я бачу, як сланечнік ля дарогі, Счарнелы, апускае галаву, І Сонца, што свяціла да знямогі, У жоўтую скацілася траву. Там ціха, хай зямля цябе хавае, Кахання і жыцця адзіны сын! Я водар у паветры адчуваю Знаёмы – як адсутнасць і палын… І ў гэты час нікога не ўратую Ад восені – сустрэньце, як прыйшла! У глебу пахаваныя сухую, Ужо не ўзыйдуць кветкі да святла. * * * Аднойчы пераблыталіся ніткі, Якімі кіравалі нашым лёсам, І з той хвіліны на жыццёвых кроснах Не ткуцца пераблытаныя ніткі. А мы шукаем марна шлях адзіны, Бо толькі ў памяць прыйдзем, як дадому, З перакананнем ясным і праўдзівым, Што лёс непадуладны анікому. Але выходзіць шэрым і няясным Узор, і нечакана нітка рвецца, Калі жыццё пакліча цьмяным бляскам І спыніцца ў грудзях на момант сэрца… Дзённік Аповедам тваім – ці верыць мне, Элізабэт? З’яўляецца ў палітры верасня Чырвоны след, І словы, як пялёсткі, вырваны З маёй душы. Вяргіня дагарае чырванню – Сядай, пішы… І восень паліецца словамі Праз цэлы свет. Ды бліскне жорсткі смех пад бровамі Элізабэт: “І я жадала бачыць здзіўленым Свой сумны час, І я жадала быць адзінаю – Як кожны з нас…” Так словы, былога коннікі, Дрыготкую рвуць прастору. Гартаю пялёсткі дзённікаў, Пялёсткі крывавых дзённікаў Элізабэт Баторы… * * * Калі іголкай замест кропкі З вачэй, дзе плач аб нашых ранах, Халодная зляцела зорка – З зямлі, што мне не абяцана – Ты выбраў шлях… Ды ўсё ж я веру: Яшчэ сустрэнемся з табою, Дзе, нібы слёзы на паперу, Адной спрадвечнаю ракою Плывуць спакойна зоркі ў студню – У ранак Велікодны сіні… Ідзі. Хто можа – той даруе. Я больш нічога не павінна. На магіле Алаізы Пашкевіч У жывым і застылым сусвеце, Дзе калісьці была Алаіза, Мне дажджамі заплаканы вечар Падаваўся лагодным і блізкім. Бо ніколі не стоміцца памяць, І ніколі не высахне вера, А запішацца сонца радкамі На нябёсах, далёкіх і шэрых, Ты ніколі не будзеш самотным У свой дзень – і апошні, і першы – На зямлі, дзе на нашыя крокі Адгукаюцца родныя сцежкі. Надзея Запаліў цёмных свечак агні Стомлены горад, На азёрах начной цішыні – Срэбныя колы. Плёску хваляў ніхто не пачуў – Трэба паслухаць… Засынаю і разам сачу За гэтым рухам. А пакуль мне насустрач плыве Трэснуты човен, Ноч асобны стварае сусвет – Жоўты і чорны. Лістота З тых дрэў, што шумяць цішэй Пад ветрам жыцця над намі, Лістота на дно вачэй Спадае, складаецца ў памяць… Здаецца, да краю поўна, І гэтак быць не павінна – Яна як быццам бы гіне, І робіцца больш каштоўнай. Пад тонкім снежаньскім лёдам, Адмоўленая, застыне, І раптам засвеціцца жоўтым, Як мёд ці кропля бурштыну.   Правал У месяцы задумення, чорных нябёсаў, правалаў Калышацца тонкае голле, згінаюцца цёмныя травы. Нібы пазалеташні келіх разбіўся і выліўся раптам, І цэлая чвэрць вады атрутнай і горкаю стала. Пачаты пошук крыніц вядзе праз таемныя сховы, Туды, дзе плача пясок, дзе рэк адгукаецца голас, Які абяцае вяртанне любові і страчанай моцы, Ды толькі запозна змагацца, і дыхаць таксама запозна. Дык пойдзем на нашы сляды, на азёрны пакінуты бераг, Там знойдзем сваю цішыню і ў пясок закапанае сэрца. Падгледзім, як спяць у вірах адбіткі збавення і веры… Як быццам па коўзанцы слізкай, жыццё пад вадой апынецца.