Архіў нумароў:

Ірына Бельская

_____________________ Быць іншаю... Вершы	* * * Учора глеба апоўдні Пахла кіслымі яблыкамі, Пагрызенымі восамі. Я помню: Я йшла і плакала – Цела – паедзена воспаю, Душа – трохі д’ябламі. Падпаленыя акуркамі, Апоўдні гарэлі сметніцы – І пахла лазняй паветра. Праз кожныя пару метраў Я думала: нешта зменіцца, Спынялася пад падмуркамі, Падала на калені І нюхала глебу яблычную. Я думала: праз імгненне Быць іншаю пачну я, І плакала. Учора апоўдні – людзі (ім вечна няма калі) Не чулі мяне праз вушы, Глядзелі ў мяне скрозь вочы. Я думала: нешта будзе, Думала, лепей крочыць – Нават чакала радасці. Здалося ж, і іх душы – Пагрызеныя д’ябламі, Прыкрытыя трохі святасцю, Засыпаныя яблыкамі. Апоўдні наступнага дня І нават праз дзень апоўдні (штодзень мой не быў горшым, Хаця я і не апомнілася) – Я не засталася адна: Бо людзі прасілі грошы, Казалі, што, можа, вернуць Да нейкага там, да – Наступнага, можа, месяца. І кожнаму я – верыла, Бо я іх зусім не ведала, Іх першы раз нават бачыла – І мне не было шкада: Яны, як і я, не снедалі. Дзе ў галаве змесцяцца… Дый – мне ўжо яны аддзячылі, Бо грошы – то ж так нямнога, А ім ад мяне – Нічога Не трэба – а гэта шмат. Я ехала ў аўтобусе У яблыкавы сад. Шчаняты адлізвалі ногі мне, Бо бачылі мае слёзы Яны і яшчэ пасажыры ўсе, Прынамсі, напэўна, многія, Усе – абыякава шчырыя. А я ў парадку. Сур’ёзна. * * * я пакінутая словамі на полі бою. словаў няма болей, а ў мяне не тое, што няма ранаў, нават пазногці не абламаныя. проста здалася рана. ляжу і маўчу я. выратаваў бы хто – дык ніхто ж не пачуе…. расплюшчваю вочы – гляджу ў столь проста – хоць бы стогн… “дзетка, куды ноч – туды й сон” – сказала б мама. * * * Я не паэт, не мастак, не лінгвіст, І не філосаф, і не гітарыст… Гэта не лічыцца, гэта – не твор, Гэта прыватны мой саматэрор, Гэта мой танец на костках уласных – Рэха насмешкі – чыстай і яснай… Вочы зашыты, Завязаны рот мой – І не запэўніць у адваротным. * * * сонечнае ранне расцеклася па падваконні: можа халодна стане я мерзну спрасоння падоўгу хаваю рукі у цёплых шаліках і пальчатках стрыманыя рухі напачатку зашываюся ў кут снежня – светлы і пахне слівамі вось табе – смешна – а я – шчаслівая * * * я такая мярзлячка што зіма мяне ледзь пераносіць падбіраецца да пераносся і кусаецца бы сабачка я ўцякаю – дзе мандарыны рассыпаюцца на паліцах цынамонавы пах у крамах бо ў набеленых снегам храмах не ведаю як маліцца тут дзе цёпла – даюць парады… як я выйду да снегу ў дзверы? калі скажаш, што ты мне рады – я наўрад ці табе паверу * * * (для тых, хто ў душу лезе…) Плакалі птушкі ў снезе, і ціха песню спявалі, і дзюбамі цалавалі хлеб у руках малога. зямля – Богава падлога – знікала з-пад майго цела, А я ўсё на іх глядзела, глядзела – і не стрывала, кажу яму: хлеба мала. Руку падала нясмела – а хлеба сама не мела. Ён кажа мне: не іначай, і птушкі начамі плачуць аб гэткіх, як ты, – бясхлебых, вачыма глядзіш – ды слепа. …і ўсюды не снег – а сажа. Паплач з намі, – птушкі кажуць. І дзе хоць сляза упала – там хлеба цяпер кавалак. ..бо той, хто ў душу лезе – не плакаў з птушкамі ў снезе.