*
Уварваньне мовы, ураган слоў:
апаўдзённы дождж у кроне куста.
*
Спаць уранку і галубіць час.
*
Зусім пазнаны.
Калі дакранаюся да цябе –
незнаёмец, менш за ўсё твой.
*
Увесь дзень спаў.
Увесь месяц спаў.
Усё жыцьцё праспаў.
Не адчуў ні ядраных раніц,
ні спырсканых духамі жанчын,
што прыходзілі, яшчэ гарачыя,
з мокрых рэк.
*
Лісточкі ветру. Лісточкі сноў.
Між імі прапаўзае мураш.
Адкрытая роўнядзь,
лета ў куфэрку ўспамінаў,
супакаеньне, уздых сяброўкі.
*
Ты гаварыў са сваім маўчаньнем?
Бываў у сваім небыцьці?
Быў прысутны ў сваёй адсутнасьці?
*
Гасьцінны двор на рацэ:
Густы дождж усю ноч –
як падушка сну,
каб паслухаць гаваркіх жаб.
*
Ноч ва ўборы зор.
На тваім целе пушок.
Апошні сакавіцкі сьнег.
*
Дзе пачнема?
У нейкай непрагляднай квецені?
Пад ветрыкам сярод лугу?
*
Што пяюць ручаі?
Што крычаць дрэвы?
На што скардзяцца вавёркі?
*
Глянь, глянь!
Галіны сярод ветру
і травы сярод сьнегу.
*
І на моху,
між скошаных траў,
па той бок рачное лукі,
сьпіць мой коцік, нібы
самотны лісток вярбы
на амаль нерухомай плыні.
*
Зёлкі, што тхнуць з гарбаткі
гэтай позьняй зімой! Сьнег:
як дзьме цішыня зьверху!
*
Ніякая ноч мяне ня будзіць.
Нічога ня сьню,
водар цела твайго – мой сон.
Зіма. Ледзяністы сьнег:
што мне ўсё гэта,
калі на шчацэ
тваё цёплае дыханьне?
*
Паэзія не прызнае
ніякага адпушчэньня.
Не магу запыніцца
і пачаць нешта другое.
*
Лясны закутак
з яго лёгкім сьвятлом.
Насьпела пытаньне:
у чыім будане
мы заўтра з табою прачнёмся?
*
Што ёсьць сьвятлом песьні?
Што ёсьць дыханьнем паветра?
Хто ёсьць лістом цюльпана
на ўспыхнутым сьнезе?
*
Любавацца роднай зямлёй.
Праляцець небам над уласным целам.
Пасадзіць дрэва і сьніць
яго магутную крону.
*
Лунь, акачанелы ў паветры
над успалымнелым морам.
У сьне чорнага лісьця грабаў,
у сьне твайго цела, у сьне,
які яшчэ перажывеш ты.
*
Адгэтуль зусім ужо блізка,
дзе перазімуем. Ніколі
ня мецьмем даволі часу.
*
Супакоіць сутоньне.
Ашчасьлівіць ноч.
Пабыць з той, што ніколі
ня будзе з табой.
Якая пранізьлівая цішыня!
*
Знаходжу сябе
у абдумваньні верша.
Вяртаюся. А ўсё гэта ёсьць
толькі кружэньне.
*
Праз мушу. Праз мушу.
З вобразам лясной ластаўкі.
*
Гэта адзіны сон цішыні.
Тут больш, чым жыцьцё.
*
Кружэньне зімы.
Белыя мазаікі начных сноў.
Па дарозе чуем галасы,
але – бяз слоў.
Начныя вуліцы агаляюцца,
як кіяхі кукурузы.
*
Ніякае вяртаньне немагчымае.
Ніякая дасьведчанасьць немагчымая.
Ніколі не было падрыхтоўкі.
*
Лясны вецер гадае-думае,
калі ты вернешся.
*
Кожны голас
мае свой бурштын.
*
Перазімую. Як лісток,
перасплю гэты сьцюжны час.
Як чорны куст сярод траў
у даліне.
*
Час з цябе здыме грахі.
Вочы будуць заплюшчаныя,
але ўсё будуць бачыць.
Сонца згусьціцца,
крумкач дакрычыць
да канца тваю песьню.
