Вецер
Вецер ламае крылы
вецер хоча забіць
мяне
а
пада мною імчыць цягнік
пярынка
з крыла майго
зачапілася за шкло
зазірнула ў вочы машыністу
ды ён
не заўважыў
так
я згінула марна
дакладней
вецер мяне забіў
Неба
Неба,
спаласаванае дымам
ад вогнішча,
просіць мяне памаўчаць.
Яно
не варожыць на прышласьць.
Яно
ведае толькі мінулае.
І я
буду слухаць неба,
покуль зямля мая
будзе маўчаць.
Ідалы сьпяць.
Крыжы гараць.
* * *
Думкі ня стануць радкамі
задумы загінуць у памяці
куміры ня будуць сябрамі
сябры ня пойдуць у найміты
зоркі сябе не далічацца
спрэчкі бясьсільлем зломяцца
Бог усё роўна клічацца
дзеці ўсё роўна моляцца
* * *
А.А.
Ты прыйшоў
у час, ня лепшы для зямлi –
усё наўкола палымнела здрадай:
гэта дрэвы вопратку здалi
ў гардэроб асеньні лістапада.
Ты прыйшоў,
а на маiм акне
малявала твае вочы мара.
Што ж не змалявала iх раней?—Я згарэла ў восеньскiм пажары.
I са мной
цi, можа, перш мяне
тая мара, што ня мела збыцца.
Хай наш попел вецер не кране.
Ты прыйшоў. Астатняе мне сьнiцца.
* * *
Краты, краты, краты…
краiна – кратоўня
краiна кратуецца
крумкачы
крыламi крывавымi
скруху выкройваюць
ускрай краiны
кар’ер
у iм корпаюцца
красавiцкiя мары
укруг краiны
крыжы
пад iмi крыюцца
скрынi з крамолай
CREDO няскораных
крышыцца на вырак.
* * *
Полю Домбi
Калi мяне пакiнуць жахi гэтай ночы,
i я бяз суму вымаўлю «жыву»,
тады стары гадзiньнiк мне не напрарочыць:
валошцы зрэжуць галаву…
Тады ў старонкi згубленае кнiгi
запiшуць новую гiсторыю быцьця.
I сонейка пакажа мне на мiгi,
што вечнасьць непарушная. Хаця…
Хаця i я магу аднойчы зьнiкнуць,
руку падаўшы лёсу-жабраку.
