Эцюд
Стары дождж рэтушуе вокны.
Дрэў нярвовыя воплескі
праводзяць знаёмую постаць…
Позна…
Адзінотай прыручаны позірк
дасылаю птушынаю поштай:
ты пачуеш яго праз пошум
апошняга лісьця…
Помніш… мы з табою калісьці
слухалі музыку літасьці,
якая прасьветла гучала
у сьцішанай зале
лёсу —
удзячнымі слухачамі
былі толькі мы
і восень…
Пастараль
Статак аблокаў рахманых
пасьвіць ластаўка-мнішка:
ў травах золкавых туліпаны
схіляюць голаўкі ніжай…
дрэмле нябёсны кілім —
чмялі ў абдымках канвалій
сьняць: па сонечных хвалях
бяжыць басаногі лівень,
мілуюцца матылі
у каляровых блісках,
на павуціньні промняў
гушкае вусеняў мроіва…
аблокі ў паўсьне раставалі
на небасхілавых валвах…
Віралэ
Растае акварэль відагляду —
вечарэе…
Мы адны між прысадаў —
я ў плашчы лістападу,
марэлевым,
і анёл з тым паглядам,
у якім — зарапады…
Габрыэль,
пакажы мне нябёсны сад…
Акварэль
Маё цела — гарлач
з прахалодным блакітам:
з плеўкамі ласкі
аблокавай,
і па самыя берагі —
сунічная слодыч
з водарам позьніх зор…
у пырсках — крышталікі
золку,
на сподзе адтайвае
золь...
Двухрадковікі
Змоўчанае
Адхіні ад нас зямны жаль —
прачытай мяне, як скрыжаль…
Ты — маё залатое сечыва:
я скрозь цябе прасьвечваю…
Віланэла
Водзіць дождж ціхімі пальцамі
па літарах сумных аліў:
чытае біблію памяці.
У нагрэты пясок асыпаюцца
словы старой малітвы…
Водзіць дождж ціхімі пальцамі
па тварах ліхтарняў запаленых,
а нехта ў гэту хвіліну
чытае біблію памяці
і глядзіць за вакно, купанае
дотыкамі мокрых галін…
Водзіць дождж ціхімі пальцамі —
піша кірыліцай парасткаў
вечную кнігу зямлі.
Чытае біблію памяці:
скрозь пустату праступаюць
невядомых людзей абліччы,
і па іх
водзіць дождж ціхімі пальцамі…
Рытурнэль
Марыя
ў чаканьні маленькага Бога
слухала ветру павевы.
Язэп
абняў яе кволыя плечы,
сеў побач на зэдль.
Дзіця
зварухнулася ў цёплым улоньні…
дзьмуў з поўначы вецер жыцьця.
Лірычная секстына
Сьвет бяз Госпада стаў адзінокі:
плача дождж па выгнаных з раю
і змывае сьляды іх ног,
і абліччы ў пораш сьцірае…
у нябыт ім дарога — ў ноч,
па скалелай бязлюднай ускраіне.
Нема ціснуцца на ускраіне,
дзе пануе сум адзінокі,
дзе глухая нязводная ноч
ім здаецца прывідам раю —
цемра памяці пыл сьцірае
з рук пустых, са стомленых ног:
а Гасподзь садзіцца ля ног
матыльком, алтарнікам раю,
і крылцамі з твараў сьцірае
сажу зьняверы — пыл адзінокі
адлятае ў зацішак ускраіны,
каб схаваць уздых ў далонь-ноч…
Цьмяны жаль, як мніх, ў гэту ноч,
не шкадуючы зьбітых ног,
выйдзе зноў на сьцежку да раю
і пакіне вязьніцу ўскраіны —
ён міне мяжу, адзінокі,
што абрысы начы сьцірае…
са сьляпых вачэй сьлёз не сьцірае
дождж, бяссонны і адзінокі, —
толькі бруд змывае з іх ног,
з целаў, што дрэмлюць на ўскраіне,
каб успомнілі чыстасьць раю
і веру ў вяртаньне раю
паднялі з-пад брудных ног,
каб вочы ўбачылі: ноч
жыве на самай ускраіне
і думкі на тло сьцірае.
Сьвет бяз Госпада стаў адзінокі…
Манарым
Дождж у зрэб’і з лістоты апалай
згубіўся між рымскіх кварталаў:
шукаючы пляц Пятра, ступаў ён
па гострым каменьні, босы і занядбалы —
муром у дрымоце здавалася,
што вярнуўся апостал Павал,
каб прасьпяваць з імі хвалу
Таму, Хто ў нябескіх скалах
зьбірае свой статак прысталы…
Рэхаверш
Рэха блукае ў мурох журбы,
бы
людзьмі забыты законьнік…
коньнік-
час — апошні з Пагоні:
гоні
сьвету ў нямым сутоньні…
ні
душы — ён адзін прад Ім…
дым
хістае бездань зьнявер’я:
“Вер — Я
буду з табой, Мой вернік…”
