* * *
Я ад’язджаю… Не, не ад’язджаю.
Я сам ня ведаю, куды я еду зноў.
Я зноў гуляю. І сум ў вачах хаваю.
Не, не хаваю.
Сказаць, што “не гуляю” –
Мне зноў ня хопіць сіл, ня хопіць слоў.
Адзіных слоў… Тых простых слоў, якія
Чакаеш ты. А можа, не чакаеш
Яшчэ ці ўжо.
І кроплі залатыя
Заменяць тыя словы не сьвятыя
Дажджу нямога. Ты ведаеш… Ты знаеш.
Няўжо ня ведаеш?!
І да каго я сёньня ад’язджаю –
Няўжо не адчуваеш?
Няўжо ня чуеш ты?
Каханая, няўжо?!.
6 ліпеня, 2007 г.
* * *
Ужо не сяброўка. Яшчэ не каханка.
І наша вячэра – яшчэ не гулянка.
Гарачае цела – яшчэ не спакуса.
І жарту растаньня – яшчэ не баюся.
Яшчэ зазіраем сьмяшліва у вочы,
І бездань яшчэ да скону той ночы,
Калі разаб’ецца тым пахмурным ранкам
Аб сьценку над ложкам крохкая шклянка
Казачнай фальшы, што болей – ня схочам.
І словы за кавай – сухім абаранкам.
Яшчэ не сяброўка. Ужо – не каханка…
9 траўня, 2007 г.
* * *
Пачакай… Я цябе запрашаю
Гэтай восеньню ў казку сваю.
І той казкі старонкі гартаю,
Залацінка мая дарагая,
Разам з ветрам. І з ветрам я п’ю
Звонкі сьмех твой. І сыпле бясконца,
Як твой сьмех, не сьвяты ліставей.
І бясконца, бясконца, бясконца –
Твае вочы. І дотыкам – сонца
На далонях лістоту-жаронцы
Прыкрывае. Зьнікае… Хутчэй
Запрашай мяне ў казку. Наш вечар.
Наша восень. І нашы лісты.
І са мной – твае дзіўныя плечы.
І агнём – толькі ты. Толькі ты.
16.10.2007 г.
* * *
Я цябе без спаднічкі ня бачыў.
Бачыў толькі ў джынсіках-шортах.
І ня бачыў ніколі, як плачаш…
І ня чуў ад цябе: “Ідзі к чорту!”
А паслала б – да яго б не пайшоў.
Ля каленак тваіх бы застаўся.
Цалаваў бы іх – зноў і зноў.
І, як хлопчык, бы зноў закахаўся.
А таму: джынсы –прэч. К чорту шорты!
І спаднічку – к чорту таксама.
І пульсуе на шыі аорта.
І сьціхаюць анёлы над намі.
16.10.2007 г.
* * *
Салодкіх вуснаў сьпелае віно.
І рук чульлівых сьмех. І прахалода
Тых слоў нячутных… Шэптам у вакно
Нам зоры сыпле ціхая прырода.
І ціха плача… Вечар, пачакай:
Ня трэба сёньня. Кроплямі – ня трэба.
Дажджынкамі па даху не гуляй
І не садзіся там на самы край.
Там наша месца.
Толькі наша – неба.
17.10.2007 г
* * *
Хачу сказаць… А што сказаць –
Магчыма, нават Богу невядома.
Ты хочаш ведаць? Хочаш усё знаць?
Ня трэба, мілая. Я проста – твой знаёмы.
Як ты – мая…
Як гэты дзень. Як той,
Той просты дзень,
Калі над замкам – сьцішанае сонца.
Калі пачатак – жартам ці гульнёй.
Калі я проста побач быў з табой,
Як ты са мной.
Як ты – была са мной…
Я быў самім.
І ты – сама сабой.
Адчайна так. Так патаемна.
Так беражліва-блізка…
Так – бясконца.
11 ліпеня, 2007 г.
* * *
А я шукаў цябе… А я блукаў.
А я ня ведаў, што на белым сьвеце
Ёсьць мілае дзяўчо. Твая рука –
Як лёгкі дотык прахалодным летам.
Тым дзіўным летам… Вечарам калі
Згарэлі дрэвы. І душа – згарэла.
Калі нас адрывалі ад зямлі
І запрашалі ў неба нашы целы.
І мы ўзьляталі. Каб нараньне зноў
Схаваць самотна за сьпіною крылы.
І каб уведаць сэнс адзіных слоў:
“Як добра, мілая, што я цябе знайшоў.”
“Знайшоў?”
“Знайшоў”.
А я знайшла цябе, каханы мой.
Мой дарагі. Мой любы.
Адзіны мой!
“Так, твой. Як ты – мая.”
Як я – твая, мой мілы…
19.10.2007 г.
* * *
Плачу я ў цябе на плячы.
Не маўчы, я прашу, не маўчы!
Ты адзінае слова скажы.
Ты скажы, не маўчы! Зьберажы
Усе словы, што я не сказаў.
Што ня выдыхнуў, прамаўчаў.
Што ня выплакаў… Што ня змог.
Хоць скажу яшчэ – бачыць Бог!..
А таму, я прашу, не маўчы!
І ня плач у мяне на плячы.
19.10.2007 г.
* * *
А ведаеш…, будзе сьнег.
І яркая сьвечка будзе.
Твой звонкі, твой чысты сьмех.
І зноў ты сваё не забудзеш
“Ну як ты жыў без мяне?”
“Як жыў?” – паўтару. І моўчкі –
У вочы твае. І кальне
Водарам кавы той ноччу,
Бы токам ад пальцаў… Сьнег.
І росная сьвечка будзе.
І з ракаўкай мяккі плед.
І ранкам твой шэпт “Прывет!”
І вусны, што полымем студзяць…
28.10.2007 г.
* * *
Зялёным “Орбітам” прапахлі валасы.
І восень сьцеражэ апошні смутак;
Той грэшны смутак белай паласы,
Якою да цябе я зноў і зноў прыкуты.
Тым восеньскім дажджом прапахлі валасы,
Які мы выпілі з табой у ціхі вечар.
У вечар, калі шэптам каласы
Чаканых слоў ледзь прыкрывалі плечы.
Ледзь прыкрывалі… Толькі раскрываў
Твае я плечы. Зноўку асьцярожна
Жывот і грудкі моўчкі цалаваў,
І цалаваў я моўчкі пальчык кожны.
Так, кожны пальчык. “Орбіт” на стале.
І за вакном – не маладзік, ня поўня.
Я зноў адзін. І зноў мне нестае
Тваіх валос. І жуйкі на стале,
Кароткага: “Ты сьпіш?”, і дастае
Прамень апошні золатам твае
Краёчкі вуснаў і вачэй адчайна сонных…
27.10.2007 г.
