Прысвячаю ўсім,
хто адчувае сябе звярамі.
Частка першая. Сабачы бог
*
Я – Бог, я – сабачы Бог.
Дай прылашчуся да тваіх ног,
У шчаку лізну языком.
Гэты Бог быў калісьці ваўком.
*
Падымемся з ложка.
Зазірнем адзін аднаму ў твар.
За вакном –
Сонца, валошкі...
І – гар!
*
У мяне ёсць кіпці,
У мяне ёсць зубы.
Свой шлях
Ікламі прадзіраю.
Ім іду
Да Загубы.
*
“Няхай чара гэтая
Мяне абміне!”
Людства –
Не ворагі мне.
*
Сэрца драпежнага звера
Ні ўва што не верыць.
Толькі ў Каханне,
Толькі ў Растанне.
*
Ад тых – да гэтых.
Ад ІС – да СІ.
Мы – у нетрах памежных...
Свет, галасі!
*
У тым жыцці мы ўжо былі.
Ты – вольным індзейцам.
Я – вольным бізонам.
Памерлі мы разам на лясной сцяжыне.
Годна. Дастойна.
*
Чуеш, як горача дыхаю ў вуха?
Гэта Каляды.
І завіруха.
*
Чортаў тузін маіх братоў
П’е свежую кроў.
Ад інстынктаў нікуды не дзецца.
Тая кроў –
З твайго сэрца.
*
Гон. Паляванне.
Каханне забіваюць
Уранні.
Але толькі ўначы
Звер па каханні
Тысячы год крычыць.
Лес тысячы год – маўчыць.
*
Ты ведаеш, люблю каву.
Прывучылі Ваўка
На забаву...
*
Там, дзе агонь
Нас наталяе,
Нас спапяляе,
Нараджаюцца адмысловыя пратуберанцы,
Што па свеце гуляюць;
Прытулку – не маюць.
Таму й не згараюць.
Таму й не знікаюць.
*
На баку – ірваная рана.
Ужо не ўзвыю.
Ужо не ўстану.
Мілая, ты плачаш?
З’еш пячонку маю –
Яна шчэ гарачая.
*
Каханая, дай паляжу на плячы.
Залячы...
Частка другая. Гон
*
“Та-тах!”
З екатаннем б’юць па дзіках.
А маленькае парасятка хоча ням-ням.
Там – жыць нам.
Ці так?
“Та-тах!”
*
Рог, трубі, рог!
Дрэва Кахання
Не вырве й Бог,
Я – ля тваіх ног.
П’ю з выдзертым вокам грог.
*
Дзе я?..
Сплывае крывёю надзея.
Дзіда ўвайшла пад рабро.
Зло пераможа Дабро?..
*
Зблізу – стрыж.
Здалёк – крыж.
Бачыш: у небе крыжы...
А дзе ж, мне скажы, стрыжы?
*
Пушча. Сляпні. Спякота.
П’ю з ручаіны ўпотай.
Губляюцца кроплі-словы.
След пакідаюць барвовы...
*
Хлеб. Мёд.
Высакосны год.
Расстанне. Змрок.
Крок, крок...
Рык. Рок.
*
Як зразумець
Таго, хто не ўмее пець?
З веку ў век
Не ўмее пець
Чалавек.
З адчаем і верай
Выю драпежным зверам.
*
Ваўкі – у скокі...
Смаляць двухстволкі!
Параненая ваўчыца
Да логавішча ці даімчыцца?
“Мой Шэраскуры Божа!
Дзецям галодным – хто дапаможа?”
Ваўчаняткі
Плачуць, з’ядаючы матку.
*
“Звяры!
Надрапаем на кары
Адзіны для ўсіх закон...”
Не паспелі!
Чалавек распачаў гон.
*
Уцякай!
Хоць за край,
Хоць за сам небакрай,
Уцякай!
“Перадыхну дай...”
І даюць:
Перадыхнуўшых – б’юць!
*
Ступай у мае сляды.
Разам унікнем бяды.
Разам ляжам у лог.
Я мог бы ўцячы, мог!..
Каб адзін...
Каб...
*
Ціш. Неба...
І нічога болей не трэба.
Анічога...
Заўтра пачнецца аблога.
*
Гляджу на сонца
Неадрыўна, бясконца.
Слязьмі перапоўнены вочы –
Каб твае свяціліся ноччу.
*
Акрываўлены, голы,
Дапаўзу, лягу.
На калені твае – галавой...
Вечнасць пахне травой.
Частка трэцяя. У ядлоўцы гарэлым...
*
Пахне вогнішчам
Ноч.
Толькі, прашу, не збоч.
Толькі, прашу,
Дабяжы.
Выскачым разам
За рубяжы.
*
Там, у пушчы,
Жывуць воі.
Гэта мы з табою.
Абое.
*
Сырое смажыцца мяса.
Да мяса вораг твой ласы.
Аддай яму мяса, аддай!
І глядзі, як жарэ ён.
І ўсміхніся яму.
І дзетак ягоных – не загрызай.
*
Чуеш,
У лесе стрэл?..
Чуеш,
У сэрцы спеў?..
Ці гэта спявае гром?!
Маланкай спаліла наш дом.
Рэха – дажджом.
*
Будзе ў жніўні
Ядловец гарэць.
Будзе ў жніўні
Спяваць
Смерць.
У ядлоўцы гарэлым –
Уся твая пыса.
Мы жывыя яшчэ.
Усміхніся!..
*
Па-над рэчкаю
Ляцяць стрэлы.
На іх вастрыях –
Кроплі Веры.
Ля тваіх пакладуцца ног.
Не чапай!..
Тыя стрэлы зламаў
Лясны Бог.
*
На вусны твае
рэхам палюю.
Сэрца тваё
скрозь пушчу адчую.
Не пужайся ваўка –
за табой
Ён маім хворым вокам цікуе.
Пацалуй ваўка ў вочы.
Гэта ён, а не я, таго хоча.
*
Была ў мяне ваўчыца.
Была ў мяне сястрыца.
Ваўчыца-сястрыца,
Ад чаго табе ноччу не спіцца?
“Ад таго, – яна адказала, –
Што родная маці
На з’яданне мне брата аддала”.
*
...Вазьмі, не пагрэбуй, –
Усё, у чым маеш патрэбу.
Усё, што ёсць.
Прагрызі хоць аорту маю.
Частуйся. Ты сёння – мой госць.
*
“Звер мой адданы і мілы!..”
Трызню, пэўна.
Пад сасной – адарваныя крылы.
*
Ад краю да краю –
Пожня згарае.
І ты – пасярод.
І побач з табою –
Увесь твой знявераны род.
*
Будуць бліскаўкі пад і над.
Будзе жнівеньскі зарапад.
Разам сцішымся ля вады.
След за намі
вядзе ад бяды.
Ці – да?..
Вада. Вада...
*
Лес. Вечар.
Заблукаўшы, рыдае малеча.
У далёкім, далёкім акне –
Дагарае апошняя свечка.
*
...Расчыняцца ціха дзверы.
І будзе вечар.
І будзе вячэра.
А недзе высока
Замёрлі аблокі.
На далоні тваёй –
Маё адзінокае вока.
*
Ластаўка,
Сэрца маё залатое...
Вецер у жніўні
Пахне
Табою.
*
Грукне сэрца ды стане.
Змрочна ўскрыкнуць сычы.
Разарваны твой бок –
Расстраляная казка ўначы.
*
Лапы свае складу.
Вочы свае заплюшчу:
Наперадзе –
Багна.
Ззаду –
Гарэлая пушча.
Нізка хмары ляцяць над зямлёй.
Нехта ў чорным цікуе за мной.
Белыя іклы – да бою!
Уратуюся чырвонай крывёю.
*
Зялёныя дрэвы.
Барвовая каляіна.
...Хто ляжыць там раздзерты,
нявінны?
А хтосьці ў змрок
Робіць крок.
І шалёна рагоча.
І не чуе яго
Нават Бог.
*
Там быў дождж.
І было
Сонца.
І былі калені твае.
Да бяспамяцтва.
Да бясконца.
*
Водзіць пысаю
Па кнізе сабака.
У вачох –
Чырвоныя макі.
У крыві –
Пах паганца-ганца.
Будзе кніга прачытаная
Да апошняга хрыпа —
Канца.
1995-1997, 2009 гг.
м. Кобрынь
