Архіў нумароў:

Віка Трэнас

_____________________ Голас крыві. Вершы	Віжы ты думаеш – зласліўцы і віжы ў якіх няма ні лёсу, ні віроў сваіх, ні гнёздаў прыйшлі ў спадзеве выжыць рэжуць слых бы чэргі аўтаматныя, радкі чужых прагнозаў ты думаеш – схавацца ці ўцячы або замоўкнуць – ды захрасла ў горле горыч для вусцішы пакуль няма прычын хай сціхне боль прагорклы голас твой не зрушыць горы не торгайся – крычаць не давядзецца бо куля навылёт прашые сэрца * * * мы не біліся галавой аб мур не імкнуліся яго абысці быць замкнёным ва ўласнай сутнасці значна лепей, бо выйсце ўнутры, таму час спыніцца, каб карані пусціць у прамерзлую глебу пад мурам час адно ў аднаго пусціць карані і яны гэты мур разбураць * * * Не вер таму, хто хоча пасадзіць цябе на ланцуг І даць табе костку свабоды ўпоперак горла. Бо ты не згодны, ты бачыш таго, хто можа цябе пачуць. Ты маеш годнасць, ты маеш голас. Дарога ў апраметную гэта ён – час раскіданых гнёздаў зазірае мне ў вочы па-воўчы і пытае ці смачная кава на шляху Гродна – Вільня – Варшава так – у горле камяк, а на дне філіжанкі – туга гэта я – па шляхах як па лёзах з асцярогай дзялю дні і ночы каб было нам пароўну ліўняў, сонца і поўні каб адна на дваіх – смуга гэта ён – важна важка сур’ёзна і з прарочага шляху не збочыць плойма лоўчых у словаў процьма пастак для нотаў калі ў словах і нотах – пяшчота гэта я – разлітыя слёзы па кілішках у тых, хто сочыць за свабодай і пестуе жах ці не мы на іхніх шляхах каб халодным абліцца потам каб пачысціць зброю – на потым покуль вернуцца птушкі гаротныя Варшава. Вільня. Гародня Твая жаноцкасць ты носіш у сэрцы чужыя смерці а марыш несці жыццё пад сэрцам змяніць у сусвеце сістэму мер ці магчыма? Таму ты рыбіна ў сетцы таму ты за злом назіраеш моўчкі на злом галавы таму рызыкуеш насуперак розніцы ўмоваў ды моў імя яго пестуеш на языку * * * Ты кажаш: змагайся! Трымае мяне за руку Пяшчота маланак і здушаны шэпт навальніц. Усмешкаю ветлай, няхай мы заціснуты ў кут, Збалелае сэрца крані. Няхай не сабраць раскіданых для нас камянёў – Маўчы, мой анёл. Калі каралі без каронаў, а дрэвы без каранёў – Цярпі, мой анёл. * * * Называй ты гэта як хочаш. Цяжкая туга ці чуйная роспач, чуццё, пачуццё ці голас крыві, бо прыйдзе само – заві не заві. Ісці за ім след у след – галоўнае, бо калі завіруха ў галовах – не ўратавацца – хіба што спёкай у сэрцы, пясчынкай у пустцы ці птушкай у клетцы, хоць і смага ад зноў не прамоўленых слоў. У сутве не хапае ні сноў, ні слёз, а стае толькі – рэха ад слоў, прорваў ад сноў, солі ад слёз. Ды не знаеш: ці ў вырай вярнуцца, ці з віра напіцца, ці жвірам засыпацца. Перабіраеш горы драбніцаў. Гора драбніцца.