-
аксана спрынчан
Апошні раз, калі я бачыла Алеся Разанава, мы сустрэліся на дзявятым паверсе “Мастацкай літаратуры”, з’ехалі ліфтам долу, прайшліся да Жоўтай царквы і развіталіся. Хто ж ведаў, што яшчэ адзін, апошні, раз я пабачу яго ў Жоўтай царкве…
-
Дар’я мацеша (№123)
Metamorphoses. Нізка вершаў. Даруйце ўсе, хто крыж на мне паставіў, хто бачыў, як я клалася ў труну, хто клятву ўзяў, што больш … не буду.
-
васіль аўраменка (№127)
Так атрымалася, што Беларусь большую частку сваёй гісторыі была правінцыяй, абшарам цывілізацыйных разломаў і метрапольных уплываў. Таму й не дзіва, што традыцыі правінцыяналізму моцна заселі ў тутэйшых людзях. І хоць мода на сталічныя спакусы і выгоды мегаполісаў апанавалі беларусаў ад сярэдзіны мінулага стагоддзя, мара пра ідылію даўнейшага “простага жыцця” не знікла дазвання.
-
фелікс баторын (№127)
Да вашае ўвагі – новая нізка вершаў Фелікса Баторына “Дачакацца вясны…”
-
алесь пашкевіч (№127)
Да вашай увагі – літаратурная анкета паэта, празаіка, літаратуразнаўцы Алеся Пашкевіча.
-
анатоль івашчанка (№127)
Нізка вершаў “Апошняя мяжа”.
-
Творы пераможцаў конкурсу да 100-годдзя аб’яднання “Маладняк”
“Дзеяслоў” прапануе чытачам пазнаёміцца з творамі трох аўтараў, якія занялі першыя месцы ў конкурсе. Да вашай увагі апавяданне Кацярыны Дабкене, паэма Яўгена Кунцэвіча і эсэ Канстанціна Касяка.
-
васіль зуёнак (№127)
Прапануем вашай увазе нізку вершаў Васіля Зуёнка “Vita!”, якая адкрывае 127-ы нумар “Дзеяслова”.
-
Віктар варанец (№127)
Пачалося ўсё на выхадныя. Напярэдадні я пазычыў у сябра, што не так даўно вярнуўся з камандзіроўкі ў Югаславію, відэамагнітафон «Электроніка» і касету з парнаграфічным фільмам. Ні першага, ні другога мы з жонкай ніколі ў жыцці не бачылі, паколькі «Электроніку» можна было купіць толькі за чэкі «Знешэканомбанка», а дзе можна набыць такі фільм, нават і не…
-
Ігар Сідарук (№127)
Магіла раскрывалася штомесяц. У перадапошнюю ноч. І штомесяц у гэтую ноч местачкоўцы кідалі туды немаўлятка, не старэйшае за тры гады. Бо так было трэба. Такая была завядзёнка…
-
васіль аўраменка (№127)
Так атрымалася, што Беларусь большую частку сваёй гісторыі была правінцыяй, абшарам цывілізацыйных разломаў і метрапольных уплываў. Таму й не дзіва, што традыцыі правінцыяналізму моцна заселі ў тутэйшых людзях. І хоць мода на сталічныя спакусы і выгоды мегаполісаў апанавалі беларусаў ад сярэдзіны мінулага стагоддзя, мара пра ідылію даўнейшага “простага жыцця” не знікла дазвання.
-
Усевалад Сцебурака (№126)
Літаратурная творчасць – гэта занятак, што ў розныя часы і ў розных гістарычных рэаліях істотна змяняецца ў сваіх характарыстыках. Адпаведна, і чалавек, што займаецца ім, зазнае абсалютна розныя ўплывы ды выпрабаванні – ад банальнага непаразумення з соцыумам да абагаўлення пры жыцці, і ад лаўраў пераможцы Дэльфійскіх гульняў да вогнішча. У нашых сённяшніх рэаліях літаратурная творчасць…
-
Іна Снарская (№126)
Нізка вершаў “Вясна прыйдзе!” Слухаю музыку Гайдна, побач кніга вершаў Марыны, за вакном аблятае квецень… і няма ў свеце смерці. Боль свой схаваю ў далоні, каб гарэла свечка грамнічная, не віна – толькі бяссонне, не вайна – толькі птушкі бяздомныя.
-
Васіль Аўраменка (№126)
Нядаўна знаёмы прызнаўся, што больш за 10 год не браў у рукі кніг, і спытаў – што можна было б пачытаць змястоўнага і карыснага з беларускай літаратуры? Меліся на ўвазе творы, якія былі б адэкватныя падзеям і праблемам цяперашняга часу ды мелі нейкі пазітыўны, стымулюючы патэнцыял. Я быў задумаўся, бо сам чытач спарадычны і добра…
-
Віктар Казько (№126)
Адбылося гэта ці не ў першы дзень пасля заканчэння вайны. Нічога, здаецца, у звыклым вясковым жыцці асабліва значнага, тым больш велічнага. Пасля паўсядзённай калгаснай працы, пасадкі ці праполкі буракоў, а мо і акучвання бульбы працаздольныя жанчыны, у большасці ўдовы, блытаючыся ўва ўдовіных чорных і доўгіх спадніцах, прыбеглі з поля, дзе іх застаў старшыня калгаса на…
-
Лусінэ Маскалюнец (№125)
Нізка вершаў “Матчына мова”. на тэрыторыі Беларусі сустракаюцца два віды рагозу (той, які ты ўсё жыццё блытаў з чаротам: typha angustifolia i typha latifolia.
-
Уладзімір Сцяпан (№125)
Я сёння ў школу не прыйду… Навелы. Галя амаль уляцела ў кабінет сваёй начальніцы. Тая сядзела за сталом і чытала лісты карэктуры. Падняла вочы, зняла акуляры, паклала паўзверх карэктуры, уважліва паглядзела на Галю. – Сімакоўская, тут павінен быў быць твой артыкул…
-
Змітрок Кузменка (№125)
Тарашкевіча арыштавалі. Гэта не змяшчалася ў галаве. Яніна безуважна мінула Катэдральны пляц і выйшла на Маставую. Блізу муроў касцёла святога Юрыя было зацішней, але толькі не на сэрцы. У тлуме цэнтральных вуліц дыхалася чамусьці лягчэй. Да моста заставалася зусім недалёка. Навошта яна ішла сюды? Там, у драўляным дамку на процілеглым беразе Вяллі, яе ніхто не…
-
Маргарыта Аляшкевіч (№125)
Беражы словы. Нізка вершаў. Парадзіха і маці забітага выюць на мове болю Матчына мова не збавіцца, не забыць
-
Валеры Гапееў (№125)
Дзень Дуэлі. Апавяданне. Гэтае невялікае мястэчка з насельніцтвам недзе ля 20 тысяч чалавек знаходзілася не тое што ўбаку ад чыгунак і аўтатрас, але ўбаку ад дарог добрых і ўсякіх. У мяне засталося два тыдні адпачынку, і я выпраўляўся ў сваю апошнюю перад кабінетнай працай над дысертацыяй этнаграфічную паездку – у ваколіцах мястэчка захавалася некалькі дробных…